Leef (en laat leven)!

Wanneer ik aan mijn goede vriend en (hardloop)sensei Johan Smit uitleg dat ik nerveus ben voor de intervaltraining die deze dag op het programma staat, reageert hij zoals alleen een sensei dat kan. “Dat komt omdat je weet dat je vandaag gaat lijden.” En ik kan er geen speld tussen krijgen.

Want het feit dat ik vandaag ga lijden, is inderdaad hetgeen ik nerveus voor ben. Hetgeen ik vrees, zogezegd. Ik moet dan ook direct denken aan het tegeltje dat in de gang hing (of hangt) bij mijn lieve tante Hille. ‘Een mens lijdt het meest door het lijden dat men vreest.’

Want als je eenmaal klaar bent met de training, blijkt dat het allemaal wel mee is gevallen. Sterker nog, het ging eigenlijk wel heel erg goed. Ja, je bent even tot de limiet gegaan – op sommige momenten zelfs in het rood – maar het is je gelukt en het mooiste van allemaal is, je leeft nog. Ik vrees iedere week opnieuw weer de woensdag. Wanneer ik begin met werken rond 7.00 uur (ben al eerder wakker omdat de koningin film wil kijken om 6.15 uur) en stop na de laatste tennisles om 21.30 uur.

Het vrezen begint al op dinsdag als ik me druk maak over al die dingen die ik op deze lange dag moet afvinken, maar aan het einde van de dag is het allemaal wel meegevallen. De interviews verliepen vlotjes, de kinderen waren (redelijk) zoet en de leerlingen (ja, zelfs Michelle Veerman en Tessa Jonk) zowaar een keer lief voor me.

Het gaat zo met zoveel dingen in het leven. Dingen die we vrezen. Terwijl het juist dat vrezen is wat ons in haar greep houdt. Dat ons beperkt in het genieten. In het alles eruit halen wat erin zit. De vrees om af te gaan tijdens een spreekbeurt of de vrees om een slecht cijfer te halen voor die toets. De vrees om een slechte wedstrijd te spelen en ja, zelfs de vrees om dood te gaan.

Want zolang we dat blijven vrezen, leven we niet. Of in ieder geval met de rem erop. Zijn we meer bezig met het onoverkomelijke einde, dan dat we leven in het hier en nu en genieten van iedere moment. Van iedere seconde. Laten we daarom niet de dood vrezen, maar het leven koesteren en er het beste van maken. Samen, links/recht, arm/rijk, donker/blank en welk denkbeeldig poppetje je ook aanhangt. Laten we vooral leven (en laten leven).