‘Papa, wat is onafhankelijkheid?’

Tussen de eerste en de tweede foto zit acht maanden. ‘Het gaat zo snel’ of ‘voor je het weet, zijn ze groot’, hoor ik mensen dan vaak zeggen. Maar dat is uiteraard relatief. Wij mensen zijn namelijk heel lang weerloos en afhankelijk. En onze ‘geweldige’ regering maakt het er niet bepaald beter op…

Wanneer we de vergelijking trekken met het dierenrijk – voor zover die mogelijk is – wordt onze afhankelijkheid van ‘derden’ namelijk heel erg zichtbaar. Zelfs de meest beschermende moeder – mama olifant – houdt haar kleintjes ‘maar’ twaalf jaar aan haar zijde alvorens ze als onafhankelijke ‘Dombo’s’ de wijde wereld worden ingestuurd.

Bruine beren nemen zo’n twee tot drie jaar ‘de tijd’ om op te groeien en moeten het in die tijd met hun moeder alleen rooien. Papa Beer is namelijk dusdanig jaloers op alle aandacht die de kleine spruit krijgt dat hij niet te beroerd is om zijn eigen kroost het ‘hoekje om te jagen’ en zo de aandacht van zijn geliefde weer op te eisen. Mama Beer kiest daarom direct het hazenpad en neemt de kleine mee.

Hoe lang hazen erover doen om onafhankelijk te worden, weet ik even zo snel niet, maar dwergspitsmuizen maken het wel erg bont. Zij worden binnen drie weken klaargestoomd om het nest te verlaten en mogen het dan lekker zelf uitzoeken in de ‘grote boze buitenwereld’. Niks teren op de zak van pa en ma, gewoon je eigen boontjes doppen. Hoe anders is dat in de échte mensenwereld.

Wij mensen zijn ‘op papier’ pas volwassen na ons achttiende levensjaar – in de praktijk nog veel later – maar het duurt vaak nog veel langer voor we ‘het nest’ verlaten. Met de huizenprijzen van tegenwoordig en de alsmaar stijgende kosten voor het levensonderhoud is dat helemaal niet vreemd. Sterker nog, als het aan de ‘raketgeleerden’ die onze regering vormen ligt, behoort onafhankelijkheid binnenkort helemaal tot het verleden. Het is straks namelijk alleen nog voor de ‘elite’ weggelegd om zelfstandig een huis te kopen en/of zelfstandig te leven. De rest van het ‘plebs’ zal altijd afhankelijk zijn van ‘derden’ in de vorm van ouders, partners of leefgenoten. Dit omdat het gezien de alsmaar stijgende kosten binnen afzienbare tijd zelfs voor mensen met een bovenmodaal inkomen niet meer mogelijk is om de eindjes aan elkaar te knopen, laat staan (alleen) een huis te kopen.

En dus zijn velen genoodzaakt om aan te kloppen bij de ‘o zo goedgeefse overheid’ die je net genoeg geeft om te overleven, maar vooral net niet genoeg om ook nog eens kritisch te kunnen zijn op diezelfde instanties. De hand die je voedt, mag immers niet in gebeten worden…