In een aflevering van de serie Parenthood – een absolute aanrader op Netflix – krijgt een van de kinderen een auto-ongeluk. De moeder krijgt een telefoontje vanuit het ziekenhuis en je ziet de angst in haar ogen. Wachtend in de wachtruimte zie je niets dan machteloosheid en radeloosheid. En nu – nu ik zelf kleine en grote(re) kinderen heb – kan ik me pas enigszins indenken hoe mijn moeder zich, keer op keer, gevoeld moet hebben…
Maar het ergste vind ik misschien nog wel dat ik het haar niet meer kan vragen. Op een of andere manier werd er bij ons thuis nooit over gepraat. Je leefde nog en het leven ging weer verder. Voor mij, mijn broer en mijn ouders. Het ging verder nadat we geschept werden door een auto, door een motor, van een schooldak aflazerde, in coma terechtkwamen na een auto-ongeluk en nog een scala aan ongelukken die ik uiteindelijk heb beschreven in de semi-biografische schelmenroman Zijwind. Het boek waarin ik zelfs nog een aantal ‘akkefietjes’ ben vergeten te vermelden of bewust heb weggelaten en dat waren niet de minste.
Maar er is nooit over gepraat en ik vind het – nu ik zelf vader ben van drie prachtige kinderen – een gemis dat ik haar nooit heb gevraagd naar haar gevoelens. Naar wat ze door moest maken toen haar zoons, keer op keer, op het randje van de dood balanceerden en ze radeloos en machteloos moest toekijken. Ik had haar zo graag willen vragen waar ze de kracht vandaan haalde om steeds weer een ouders ergste nachtmerrie te doorstaan.
Maar er werd niet over gepraat. Tenminste niet bij ons thuis. We moesten door en over het verleden werd niet gesproken. Huilen was voor ‘mietjes’. Maar ik had zo graag aan mijn moeder gevraagd hoe ze zich voelde. Hoe het voor haar was om haar kinderen zo te zien. De kinderen waar ze zo van hield, altijd klaar voor stond en alles voor deed. Ik heb het niet gedaan – en dat vind ik jammer – maar ik heb er wel van geleerd. En daarom doe ik het nu wel en deel ik mijn gevoelens wel met mijn kinderen. En wil ik niets liever dan weten hoe zij zich voelen…
Als ik je stukjes lees denk ik dat je een erg lieve moeder hebt gehad. Ze moest overleven als er weer zo iets ergs was gebeurd. Een hoop bedakt zo te zien. En ze bleef jullie steunen. Moederliefde is zo sterk. Je hebt hiervan geleerd en geeft nu je vaderliefde en laat ook zien wat je voelt. Mooi Jan
Jan bij ons werd ook niet over gevoelens gepraat ,maar ze waren er wel ,ook veel verdriet ,als het om je kinderen gaat ,dan wordt je een leeuw
Dit was weer een herkenbaar stukje en jou moeder was van goud
Fijne dag jan
Mooi geschreven Jan en mooi dat jij wel je gevoelens toont.
Wees trots op jezelf hierin.
Het moment van het ongeluk staat me nog wel bij en was tijdens het badgastentoernooi. Jullie op weg naar friesland.
Sterkte en zet hem op, je moeder zal trots zijn vanaf boven🥳
Gr Patrick Groen.
❤️❤️
Parenthood is inderdaad een enorme aanrader. Wij kijken het ook, met het perspectief van ouders van inmiddels volwassen kinderen, en doorlopend wordt ons een spiegel voorgehouden over hoe we de dingen hebben aangepakt toen ze jonger waren. Vaak een positieve spiegel, maar soms zien we onszelf terug en denken, wisten we toen maar wat we nu weten.
Ook bij ons thuis werd weinig over gevoelens gepraat. Ruzies en meningsverschillenweten niet echt uitgepraat, ze gingen gewoon weer weg en we gingen weer verder. Trots en liefde waren er zeker wel, maar werden niet uitgesproken.
Dat heb ik zelf gelukkig anders gedaan. Onze kinderen weten zich gekoesterd.
Hi Jan, ik heb dat met mijn vader, ook alweer ruim 22 jaar overleden, ik had nog zoveel vragen en nog steeds! Koester inderdaad het contact met je kinderen, nu en altijd.