Pa, bedankt!

Als mijn buurjongen – en medemuziekliefhebber – vertelt dat Franz Ferdinand naar Nederland komt, zie ik mijn buurmeisje kijken alsof ze water ziet branden is. Haar reactie ligt ook geheel in lijn met wat je van een 18-jarige (anno 2024) mag verwachten. ‘WTF is nou Franz Ferdinand?’ Zelfs het wereldberoemde nummer Take Me Out biedt geen soelaas. Nu kan ik er nog inkomen dat ze Franz Ferdinand niet kent, maar als ze vervolgens vraagt ‘of die van The Doors is’, weet ik niet of ik nou moet lachen of gewoon erg hard moet huilen.

Ik kies er maar voor om mezelf om te draaien en onder de douche te stappen na een ‘lekkere’ hardlooptraining. Even alles van me af laten spoelen en mijmeren over waar het fout is gegaan. Ik kan dat ‘arme meisje’ namelijk de schuld niet geven. Die kan er niets aan doen dat ze is opgegroeid in een tijd van Miley Cyrus en Katy Perry en de laatste jaren is blootgesteld aan ‘pareltjes’ als Europapa, Bang Bang en met artiesten als Dua Lipa en K3 als voorbeelden. Nee, de schuld ligt in dit geval natuurlijk gewoon bij de (muzikale) opvoeding. Bij de ouders dus! In mijn vaders platenkast prijkten namelijk bands als The Doors (en dat is niet met Franz Ferdinand), Creedence Clearwater Revival, Van Morisson, The Beatles, Rolling Stones en meer.

Thuis is dus de basis gelegd voor mijn muzieksmaak die inmiddels ontzettend uitgebreid is en in mijn muziekcatalogus prijkt muziek van de jaren ’50 tot het heden. Ik voeg er ook iedere dag weer prachtige nummers aan toe van nog niet ontdekte – of in ieder geval nog niet zo bekende – artiesten. Durf inmiddels ook rustig hardop te zeggen dat ik er wel ‘een beetje’ verstand van heb. Maar ere wie ere toekomt. Want waar ik op vele vlakken niet echt op een lijn lig met de opvoeding van huis uit, ben ik mijn vader wel ontzettend dankbaar voor de muziek waar hij mee heeft ‘grootgebracht’. Dus bij deze, pa bedankt!