‘Ik denk dat hij mijn muur mooi vindt’

Als mijn vrouw naar beneden komt, heeft ze een pissebed in haar hand. ‘Deze zat op jouw kamer’, vertelt ze de koningin. ‘Ik denk dat hij mijn muur mooi vindt’, laat die weten. De tranen schieten in mijn ogen. Tegen deze vorm van puurheid en echte liefde ben ik simpelweg niet bestand.

Het is juist die vorm van liefde die wij als volwassenen helaas (veel te vaak) verliezen. De liefde voor alle slakken die ze verzamelt in de buurt en in de jungle (een speciaal gedeelte van onze tuin) weer loslaat. Of voor ieder dier dat ze ziet op televisie of in haar plaatjesboek en waarbij ze bij allen van hen de vraag stelt of ze die mag aaien. Ja, ook de tijgers en de leeuwen. Die pure liefde voor de knuffels – die uiteraard echt leven – en die allemaal hun eigen naam hebben en hun eigen plekje in het bed. Voor haar broer die iedere keer als hij thuiskomt kan rekenen op een dikke knuffel (of een potje ‘vechten’) of haar zusje van wie ze helemaal gek is.

Kinderen kennen nog écht pure liefde. Voor zichzelf, de omgeving, de natuur, de dieren en de mensen om zich heen. Iets dat wij als volwassenen helaas vaak verliezen ‘onderweg’. Als het leven ons gemaakt en geraakt heeft en ons wordt verteld dat je een hekel moet hebben aan de buurman omdat hij een ander kleurtje heeft, dat spinnen vies zijn en je die dood moet slaan, dat Pietje of Klaasje lui is omdat hij heeft besloten vier dagen te gaan werken om meer tijd met zijn kinderen door te brengen en dat de Russen de ‘slechteriken’ zijn.

Ons hoofd wordt (door de media) volgestopt met haat en er wordt vooral van alles aan gedaan om hele bevolkingsgroepen tegen elkaar op te zetten. Terwijl alles wat we nodig hebben liefde  is. Zoals de liefde van de koningin voor de pissebed. Die ‘wel op haar kamer mag blijven. Want dan gaat ze wel op het grote bed (dat van papa en mama) slapen of beneden.’ Pure liefde…