Hallo meneer/mevrouw de agent…

Hoe gaat het met u? Ik hoop dat het leven u goedgemutst is.

Weet u nog? Het Malieveld, niet zo heel lang geleden. Die grote groep mensen die zich uitspraken tegen de – zo zou later blijken – werkelijk idiote coronamaatregelen. Die hun gezond verstand lieten prevaleren en beseften dat er – zo zou later ook blijken – iets niet klopte. Die in de gaten hadden dat er meer achter zat en dat vooral en bovenal het experimentele goedje dat werd opgedrongen niet zou doen wat de ‘wetenschappers’ beweerden.

En u, meneer/mevrouw de agent? U was die dag even uzelf niet. In een vlaag van verstandsverbijstering liet u zich leiden door het befehl (ist befehl) en sloeg erop los. Op onschuldige Nederlanders die – zo zou later blijken – aan de goede kant van de geschiedenis stonden en staan. U was even vergeten dat u ook mens bent en liet de honden op ze los en richtte zelfs een waterkanon op onschuldige bijstanders.

Ik vraag mezelf regelmatig af hoe u die avond – en de weken erna – heeft beleefd. Of u met uw hoofd in uw handen aan de etenstafel in huilen bent uitgebarsten en toen de waarheid steeds meer naar buiten druppelde, toch een beetje wroeging kreeg? Heeft u er misschien wel wakker van gelegen?

Ik hoop het niet, hoor. Ik gun iedereen het beste. En gelukkig krijgt u een herkansing.

Zaterdag 20 september is er namelijk opnieuw een grootschalige demonstratie op het Malieveld. Daar zullen wederom een hoop Nederlanders die – zo zal later blijken – aan de goede kant van de geschiedenis staan bij elkaar komen. Dit keer om hun onvrede te laten horen over het feit dat ze stukje bij beetje hun vaderland uit hun handen zien glippen. Mensen die het zat zijn dat vrouwen zich niet meer veilig voelen op straat en zelfs vermoord worden. Mensen die het zat dat jongens van hun fiets getrapt en beroofd worden. Die het zat zijn dat kinderen bedreigd worden door ‘jongeren’ en hun geld af moeten geven omdat er anders ‘een nitraat naast hun hoofd wordt afgestoken.’

Gewone hardwerkende mensen die het optreden van de regering in de afgelopen decennia meer dan zat zijn en het niet langer pikken. Die het zat zijn dat hun land wordt overspoeld met gelukszoekers waardoor er geen betaalbaar huis meer te vinden is voor de kinderen. Mensen die een veilig land willen. Waar meiden niet nagesist of aangerand worden. Een land waar werken weer wordt beloond en ze weer trots op kunnen zijn.

Mensen zoals u, meneer/mevrouw de agent. En zaterdag 20 september komen die mensen weer samen op het Malieveld. En ik hoop maar een ding. Dat u laat zien dat er bij de politie ook mensen werken. Echte mensen die begrijpen wat er speelt in het land en waarom deze mensen – mensen zoals u en ik – het niet langer aan kunnen zien. Dat u, meneer/mevrouw de agent, morgen niet weer collectief onderhevig raakt aan een vlaag van verstandsverbijstering, maar even wegkijkt als er een bevel wordt gegeven.

Ik hoop dat u morgen kiest voor u medemens en in het belang van onze kinderen.