‘Waar ben je nou in godsnaam mee bezig?!’

Simon Sier heeft afgelopen zondag de marathon van New York gelopen en daar neem ik mijn petje diep voor af. Aangezien ik ook een aantal marathons (en vele andere afstanden) heb volbracht, weet ik namelijk hoe vreselijk zwaar het is het is. Er is echter een verschil tussen Simon en mij. Simon vindt hardlopen echt leuk. En ik…

Laten we zeggen dat ik – net als Kevin Koning – hardlopen niet bepaald leuk vind. Sterker nog, ik vind het helemaal niet leuk. De ene keer (vooral in goed gezelschap) wellicht iets leuker dan een andere keer, maar in de kern vind ik het gewoon echt niet leuk. Geen minuut, geen seconde, gewoon niet. Kelly Kalf, iemand die ik letterlijk en figuurlijk hoog heb zitten, omschrijft het onlangs nog het beste als ‘een kwelling, iedere stap weer.’ En dan dus meer dan 42.000 stappen. Tijdens een marathon dan.

Hardlopen dus. Ik vind het echt niet leuk. Sterker nog, het is voor mij iedere keer weer een kwelling. Om verschillende redenen. Een daarvan is dat duiveltje in mijn hoofd. Dat überirritante stemmetje (dat in mijn hoofd klinkt als Kevin Koning aan de helium) dat binnen 50 meter al tegen me begint te janken. ‘Waar ben je nou in godsnaam mee bezig?!’ ‘Ziet er toch niet uit!’ ‘Je kunt ook stoppen, hè? Lekker in het bankie, beentjes omhoog.’

Ik geef echter niet toe en met dank aan coach Bennet van de Nike-app  (een aanrader) ga ik het op een gegeven moment nog leuk(er) vinden ook. Dat rustig lopen. Maar dat kan natuurlijk niet de bedoeling zijn. En dus komt ‘Kevin’ weer op de ether. ‘Hardlopen hoort niet leuk te zijn! Je moet harder! Harder!’ En denk er dan zo’n tekenfilmlachsalvo van een slechterik achteraan, ‘MUWHAHAHA!’ Het gevolg is dat ik dus (weer) harder ga lopen en het hardlopen plotseling toch niet meer zo leuk is.

Dan komt de volgende vraag en dat is ‘waarom doe je het dan?’ Een veel gestelde en logische vraag wellicht. Zeker gezien het feit dat ik (in tegenstelling tot Carlo Keijzer) vijf dagen in de week de hardloopschoenen onderbind. Ook dit heeft verschillende redenen. In de eerste plaats omdat ik een ongelooflijke aanleg heb om in gewicht (en omvang) toe te nemen en in de tweede plaats om mijn hoofd – dat over het algemeen nogal druk is – enigszins leeg te maken. Maar leuk? Ik vind het nooit leuk. Geen stap, geen seconde, geen moment. Hardlopen is gewoon k*t!

En toch doe ik het dus. Want – hoewel ik het zoveel mogelijk probeer te vermijden – heb ik geleerd dat je in het leven soms dingen moet doen die je niet leuk vindt. Zoals anderen ook wel eens dingen doen die ze niet leuk vinden. Zo zal Carlo het ook waarschijnlijk niet leuk vinden dat hij iedere repetitie opnieuw aan Kevin het verschil moet uitleggen tussen een A- en een D-akkoord. Maar hij doet het toch. Zal iedere ouder het ook niet fijn vinden om te boos te worden op hun kroost, maar het moet toch af en toe om anarchie in huis te voorkomen. En ik kan mezelf ook niet voorstellen dat je als ‘journalist’ of raadslid voor de lol dingen gaat schrijven of roepen waarvan je weet dat ze pertinent niet waar zijn. En toch doen ze het.

Dat laatste is overigens iets waar ik overigens de grens trek. Ik ga mezelf niet op die manier verloochenen. Dat laat ik liever aan anderen over…