Koppie erbij houden

Waar het aan ligt? Geen idee. Of het nou het weer is, mijn drukke agenda of de kinderen die me continu in een inrichting proberen te krijgen, ik zou het echt niet weten. Feit is dat wel dat ik momenteel de aandachtspanne heb van een pasgeboren labradoodle. En geloof me, het drijft iedereen om me heen – mijn vrouw, mijn kinderen, mijn vrienden, mijn collega’s en mezelf voorop – soms tot waanzin. Heel soms hebben ze echter even rust, want eens in de zoveel tijd komt er een serie voorbij waarbij zelfs deze zenuwpees even het koppie erbij kan houden.

En dat is echt een prestatie, want zelfs deze blog heb ik niet in één keer geschreven. Na de eerste alinea, worden er snel wat steekwoorden opgeschreven die ik moet onthouden voor als ik later weer verder ga. Het vizier gaat vervolgens weer ergens anders op. Hot Ones in dit geval. De fantastische internetserie met ‘hot wings and even hotter questions’. Een geweldig concept waar de interviewer – in mijn ogen de beste ter wereld – allerlei wereldsterren het hemd van het lijf vraagt, terwijl ze ondertussen steeds heter wordende kippenvleugels op moeten eten. Het is echt om te gieren en zeker een aanrader om eens een van de – inmiddels ruim 200 – afleveringen terug te kijken.

Oké, weer een alinea verder en dan kijk ik een stukje van de Top 10 meest bekeken liedjes uit Sing 1&2 en dans ik er op los met de koningin. Zwaaien met die armen, swingen met die benen en bovenal zoveel mogelijk schudden met die billen. Na twee liedjes gaat de focus weer op het schrijven. Ik moet de mensen thuis immers toch voorzien van een stukje leesplezier en daar ben ik mezelf maar al te bewust van. Ik bedoel, hoewel ik het niet fulltime doe, identificeer ik mezelf toch echt als schrijver. En dat schijnt tegenwoordig voldoende te zijn!

Tussendoor snaai ik wat uit de nootjesbak (van de Volendammer Notenkraam, uiteraard), rij ik nog even langs Sier & Jonk (u weet wel, de beste viswinkel van Nederland & omstreken) en met een goedgevuld buikje neem ik weer plaats achter de laptop om wat pagina’s uit mijn nieuwe roman te schrijven. Eind dit jaar moet-ie af zijn – die deadline heb ik voor mezelf gesteld – en dan volgen er nog twee binnen een half jaar. Maar goed, die blog moet af en dus schrijf ik verder. Inmiddels weer een alinea verder en een vrouw die inmiddels in een inrichting kan (ze heeft namelijk nog drie ietwat drukke smurfen in huis).

En dan is daar het moment dat Shrinking aan gaat. Seizoen twee, inmiddels. En vanaf moment één zit ik er helemaal in. De geweldige dialogen, perfect uitgewerkte karakters en fantastische verhaallijn doordrenkt met een lach en een traan. Ik lach, ik huil (ja, ik huil inderdaad en schaam mezelf er niet voor) en ben verder even ruim een half uur helemaal stil. In het moment. En het voelt fijn. Even in het moment zijn. Helaas zijn er nog weinig films en series die dat bij me kunnen bewerkstelligen, maar Shrinking – met glansrollen voor Harisson Ford en Jason Segel – is het eindelijk weer eens gelukt. Een groot compliment voor de scenarioschrijvers is dan ook meer dan op z’n plaats!