‘Ik heb de hele dag pyjamadag gehad, dus ik sta nog uit’, excuseert een van mijn (meest bijdehante) leerlingen zich tijdens de tennisles nadat ze weer een bal het net in heeft gejaagd. Pyjamadag? Ik kan er wel om lachen. Verwonderd achterblijvend waarom ze zich daarvoor zou moeten verontschuldigen.
Ik ben onlangs begonnen aan de serie The Good Doctor. Heb net de eerste drie afleveringen gezien en tot drie keer toe liepen de tranen over mijn wangen. Maar dat terzijde. De serie gaat over een hoogbegaafde chirurg met autisme. Er vallen een aantal dingen op. De puurheid van hart van iemand met autisme en het feit dat hij alles zonder filter zegt. Liegen moet hem aangeleerd worden, tact eveneens.
Ook in mijn favoriete serie After Life besluit de hoofdpersoon na het overlijden van zijn vrouw dat dat hij er niet meer om geeft en besluit gewoon alles te zeggen wat hij denkt. En zich daar ook niet voor te verontschuldigen. Een verademing. Het doet me verwonderen of we ooit een wereld zullen kennen waarin we alles kunnen zeggen wat we vinden. Gewoon zwart-wit. Zonder excuses.
Een wereld waar je in de wieg van een baby kijkt en gewoon hardop kunt uitspreken dat deze ‘toch niet zo heel goed gelukt is.’ Of waarin je bij het zien van een ‘ietwat’ voluptueuze ‘dame’ die zich in een leren broek heeft weten te persen zonder gêne kunt roepen dat het leer toch iets minder elastisch is dan ze verwacht had. Een wereld waarin de pizzakoerier zich niet hoeft te verontschuldigen als hij je dochter voor een jongetje aanziet nadat ze zelf haar haren heeft afgeknipt. Of waarin je kunt vragen aan mensen die alles wat ze in de (lokale) media lezen voor zoete koek slikken waar het nou mis is gegaan?
Een wereld waarin je kunt aangeven dat je er vertrouwen in hebt dat Trump en zijn team ons toch echt eens wakker gaan schudden uit een collectieve coma en ervoor gaat zorgen dat de schuldigen gestraft worden. Eentje waarin je geen excuses hoeft te bedenken om onder een verjaardag uit te komen, maar gewoon kunt zeggen waar het op staat, ‘ik heb er de kracht niet meer voor.’ Waarin je niet met de nek wordt aangekeken als je niet (nooit) meer naar de kerk gaat, omdat het…
Ach, laat ook maar. In een wereld waarin we zo gewend zijn geraakt aan ons excuseren – ja zelfs voor een pyjamadag en de daaropvolgende gemiste tennisbal – kun je sommige dingen maar beter niet zeggen. Voor je het weet, moet je weer excuses gaan maken.
Mooi ja. Heb zelf een dochter met autisme hele mooie serie trouwens fijne dag nog 🥰
Goedemorgen jan ,was die wereld maar waar ,dat je niet steeds sorry moet zeggen
Ik vindt toch al dat ze tegenwoordig een kort lontje hebben