‘Wij zijn helemaal niet rijk, pa’, klinkt het als ik mijn beste vriend (lees: zoon) probeer uit te leggen dat wij rijk zijn en ik daarom een dakloze 10 pond geef. Dat we op dat moment in Londen verblijven en zojuist overheerlijk hebben gegeten in een Indiaas restaurant nadat we een voetbalwedstrijd hebben bijgewoond, lijkt hij even te zijn vergeten.
Maar ik niet. Want niet eens zo heel lang geleden, was ik bijna zelf een dakloze geworden. En ik besef mezelf maar al te goed dat ik maar een beslissing verwijderd ben van een bestaan als dakloze. Maar momenteel ben ik (relatief) gezond, heb een geweldige vrouw, drie fantastische kinderen, meerdere (goede) banen en – niet onbelangrijk – een dak boven mijn hoofd. En dus ben ik rijk. En het feit dat ik hier in Londen rondloop met mijn beste vriend en we samen werkelijk prachtige herinneringen maken, maakt me schathemeltje rijk. En dat besef ik maar al te goed.
Daarom geef ik deze dakloze meneer die op een trap zit in de stromende regen 10 pond. Sommigen zullen zeggen dat hij er direct drugs voor zal kopen, maar dat wil ik niet geloven. Laat mij maar geloven dat ik hem deze dag door heb geholpen. Dat morgen een gekke ‘Aidammer’ hem in zijn huis neemt. Dat hij weer werk vindt en een buffer op kan bouwen om vervolgens weer op eigen benen te staan. Dat hij de liefde van z’n leven tegenkomt, ze samen twee beelden van kinderen krijgen en ze nog lang en gelukkig zullen leven.
Laat mij maar in die waan. En de hoop dat mijn beste vriend ooit mijn voorbeeld zal volgen. Als hij straks ook rijk is…
mooi verteld Jan. ik sta achter je 😜
Goedemorgen jan ,ik zou het ook doen ,10 pond zomaar in zijn hand,rijkdom voor die man en voor jou een goed gevoel,want wij zijn rijk met een dak boven ons hoofd ,geniet nog effe in Londen ,ook rijk met je zoon