Terwijl ik een raadsvergadering bijwoon, krijg ik een berichtje van een goede vriendin en zeer gewaardeerd collega met daarin een vacature. Hoewel ik helemaal niet actief op zoek ben naar werk – extra schrijfwerk is uiteraard altijd welkom (dus kom maar door) – besluit ik na veel wikken en wegen toch een sollicitatiebrief te schrijven.
En warempel, ik word de dag erna al uitgenodigd voor een gesprek. Het gesprek is ook nog eens ontzettend leuk en we houden er – beide kanten – een heel goed gevoel aan over. Echter krijg ik twee dagen later een belletje dat ze toch met iemand anders in zee gaan. En hoewel het helemaal niet persoonlijk is – en ik de argumenten erachter volledig onderschrijf – voelt het toch als een afwijzing. Sterker nog, het is toch een afwijzing. En dan is het natuurlijk de vraag: hoe ga je hier mee om?
Ga ik de volgende keer – als ik ooit nog ga solliciteren – niet eerlijk zijn? Ga ik verkondigen dat ik ‘heel goed ben in plannen en organiseren’ om maar die baan te krijgen, terwijl ik dat helemaal niet ben. Nee, zo zit ik niet in elkaar. Ben graag eerlijk. Een creatieveling, kan schrijven als een malle, heb tal van goede kwaliteiten, maar (en vraag dat maar aan mijn vrouw) plannen en organiseren, behoren daar niet toe. En dus zal ik daar altijd eerlijk over zijn.
Maar toch, waar ik tot van de week nog helemaal tevreden ben, werk aan tal van leuke projecten en er meerdere banen op na hou, voelt het toch als een afwijzing. Is het toch een afwijzing. En moet ik die een plekje geven. Mezelf weer even herpakken en vol goede moed mijn aandacht richten op de dingen waar ik mee bezig ben en waar ik me goed bij voel.
En het eerste is even lekker knuffelen met mijn kinderen. Want dat blijft toch het beste medicijn… (en de rest is dan even bijzaak)
helaas jan. volgende keer beter