Blijf jezelf verwonderen

Er zijn van die dagen dat alles op de automatische piloot gaat. Van het opstaan tot het naar bed gaan, gaat alles aan je voorbij zonder dat je erbij stilstaat. Sommigen noemen het een sleur, anderen genieten ervan. Ik? Ik blijf mezelf graag verwonderen.

Van hoe je een blikje Cola (Zero) vast kunt pakken zonder deze fijn te drukken, maar wel zo dat die precies tussen je vingers geklemd blijft. Van hoe het toch mogelijk is dat wanneer je jezelf snijdt, je huid vanzelf weer aangroeit. Of je haar dat weer aangroeit wanneer je het afknipt en dat je hele leven lang.

Ik blijf mezelf verwonderen dat de hele wereld weet dat het goed is wanneer dat duimpje omhooggaat en dat je niet blij bent als de lippen naar beneden krullen. Dat je kind van de ene op de andere dag begint te kruipen en voor je het weet, ze met een vriendinnetje thuiskomen.

Waar ik me altijd over zal verwonderen is dat je 100 jaar pijltjes kunt blijven gooien, maar nog niet drie keer achter elkaar dat kleine rode vakje weet te raken, maar wel (met links en rechts) alle pionnen op de tennisbaan omver weet te slaan. Verwonder mezelf ook nog steeds over het feit dat er bij mij meer uitgaat dan erin komt en ik maar niet afval.

Ik verwonder mezelf zo graag over hoe het mogelijk is dat we ’s nachts dromen en dat sommigen wel en de andere weer niet uitkomen. Of over hoe het toch mogelijk is dat ik zonder slag of stoot (vijftien jaar terug alweer) ben gestopt met alcohol drinken en roken en het me maar niet wil lukken om te stoppen – of in ieder geval te minderen – met het drinken van Cola (zero).

Het is zo leuk om jezelf te verwonderen over dat de hele wereld rechts rijdt behalve een paar ‘linkse rakkers’ en dat we dat vooral lekker zo laten en dat we overal de hele dag over klagen, maar niets doen, behalve erover blijven praten (de passiviteit van de Nederlanders kent geen grenzen).

Zal mezelf altijd blijven verwonderen, over grote dingen, maar ook de kleine, over ‘problemen’ van de ander, maar ook de mijne.