Toen ik gister op Facebook een post plaatste over mijn kleine meid die papa niet meer nodig heeft in de klas begonnen sommige mensen – of bullebakken beter gezegd – over ‘het begin’, ‘herkenbaar’, ‘mijlpalen’ en ‘groot worden’. Sommige ellendelingen – en jullie weten wie jullie zijn – vonden het zelfs nodig om een lachend poppetje als reactie te sturen of gewoon keihard te gaan lachen (Sandra Schilder!!). De enige die een beetje medeleven toonde, was Gre Smit die met de enige gepaste reactie op de proppen kwam. ‘Ach, wat erg.’ Want dat is het!
Sabrina Buijs reageert onder de blog: ‘Ohjee, begint het al…’ Nou, het is dus al een tijdje aan de gang. En om nou over mijlpalen te spreken, niet bepaald. Het begint namelijk met de mededeling dat ‘iedereen mijn beste vriend is, alleen papa niet. Papa is een stomkop.’ En dan keihard lachen. En moeder en broerlief lachen gewoon mee, hè! Maar goed, die krijg ik later nog wel.
Wanneer ik ook maar even opsta om naar het toilet te gaan of wat drinken te pakken, ligt madam op MIJN plekje. En wanneer ik terugkom, krijg ik doodleuk te horen dat ik ‘daar’ mag liggen. En met ‘daar’ bedoelt ze dan aan de andere kant van de bank, drie meter verderop.
Vroeger kreeg ik nog wel eens een kus. Nou, die kan ik al geruime tijd op mijn buik schrijven. En als ik haar in een moment van onoplettendheid snel een kus geef, krijg ik te horen, ‘jakkiebah!’ Ik verzin het niet, hè! Waar ze in een ver verleden ’s nachts of ’s ochtends nog wel eens om papa riep, is het nu vooral mama voor en mama na.
Mijlpalen?! Hou op met me! Ik wil helemaal geen mijlpalen! Ik wil gewoon dat mijn kleine meisje, MIJN kleine meisje blijft. Die hand in hand met me de klas binnenhuppelt en me een dikke pakkerd geeft voor ik wegga. Die me bij thuiskomt, begroet met een dikke knuffel en ’s avonds lekker dicht tegen me aankruipt om urenlang samen Disneyfilms te kijken. Ik wil niet dat mijn kleine meisje groot wordt en dat het herkenbaar is, kan me even helemaal niets schelen! Ik wil dit niet!
Gelukkig weet mijn beste vriend (lees: zoon) me nog wel te vinden – al is het alleen maar voor de ‘Tikkies’ – en heb ik nog een paar knuffels in het verschiet van mijn jongste spruit. Geduld is ook hier een schone zaak.
 | BeantwoordenDoorsturenReactie toevoegen |
Ja jan ik vond het ook zwaar dat ze naar school gingen ,ik had ze het liefst in me zak gestopt
Dan moet je een hond nemen Jan, die is altijd blij als je thuiskomt en wil altijd knuffelen
Dat had ik effe eerder moeten bedenken… 😉