Wanneer ik de vuilniszak naar de container breng – een van de vaste taken in mijn huishoudelijk pakket – zie ik vier meiden op de stoep staan. Keurig twee aan twee tegenover elkaar met een bal in de handen. In een oogopslag zie ik wat ze aan het doen zijn. Een spel dat ik zeker 35 jaar niet heb gezien, laat staan gedaan, maar de tand des tijds met glans heeft doorstaan.
Stoepranden, inderdaad. Een ‘vergeten’ herinnering aan lang vervlogen tijden. Letterlijk vergeten, want ik kan mezelf op geen enkel mogelijke manier herinneren dat ik het ooit heb gespeeld. Op een of andere manier weet ik echter dat ik het wel eens gespeeld heb. =Net als dat ik weet dat ik – zonder dat ik het mezelf actief kan herinneren – weet dat ik wel eens ‘gehinkeld’ heb. Het eeuwenoude spelletje dat mijn dochter nu ook doet hier op het buurtje op een straat vol stoepkrijt.
De herinneringen vervagen, maar toch niet helemaal. Ergens blijft de zekerheid dat ik het al heb gedaan net zoals ik zeker weet dat kinderen over 100 jaar – net zoals 100 jaar geleden – nog steeds zullen stoepranden en hinkelen. Kinderspelletjes voor de eeuwigheid, zoals er vast nog wel wat zullen zijn.
Ik kan ze me alleen niet meer herinneren, maar jullie vast wel. Dus kom maar op met die ‘vergeten herinneringen’. Spelletjes die we vroeger speelden, net als de generaties voor ons en waarschijnlijk ook de generaties na ons. Spelletjes voor de eeuwigheid.
PS. Ben ook benieuwd naar spelletjes van vroeger die nooit meer gespeeld worden. Tollen? Hoepelen? Wie biedt….
Goedemorgen jan ,touwtje springen ,verstoppertje ,op stelten lopen ,er is nu nog maar 1 hobby de ipad ,zo erg jammer en niet zonder hun telefoon kunnen
Plakanne neef
Tegeltrappen