Op het moment dat mijn vrouw en ik elkaar (opnieuw) tegenkomen, zijn we al ‘op leeftijd’ en komt het gesprek over de kinderwens – de tijd begint immers te dringen – al redelijk snel aan de orde.
Aangezien ik al een kind uit een eerder ‘debacle’ heb, vind ik het nogal egoïstisch om mijn vrouw haar droom om kinderen te krijgen te ontnemen. En dus gaan we er samen voor en ben ik inmiddels de trotse ‘bezitter’ van een ‘tweede leg’. En eerlijk is eerlijk, dat is best leuk. Al zijn er een aantal dingen waar ik best zonder zou kunnen…
De eerste lach, de eerste stapjes, de eerste hapjes, het is echt geweldig om weer opnieuw mee te mogen maken. Net als de manier waarop je die kleintjes stukje bij beetje weer groter ziet woorden.
De eerste woordjes, de eerste keer in de ‘grote boze (buiten)wereld’ of de eerste keer samen naar de neerdwarrelende sneeuw kijken.
De eerste keer in de plas stampen, de eerste keer dat citroentje opeten met hilarisch gezicht tot gevolg (dank je wel, tante Mirjam!) of dat eerste rondje zonder zijwieltjes. Ik geniet echt van ieder moment.
Een tweede leg komt echter ook met minder leuke kanten. En dan heb ik het nog niet eens zozeer over die eerste (van vele!) poepluiers, die eerste (van vele!) slapeloze nachten of die eerste (van vele!) driftbuien.
Dit alles valt in het niet bij opnieuw die eerste keer (van vele!) naar Bumba moeten kijken. Als er namelijk een hel bestaat, staat dit filmpje daar overduidelijk op repeat. Dat weet ik gewoon zeker.
Of bestaat het nog erger?
woorden worden worden