Voor zover ik weet, ben ik er drie keer bij geweest toen mijn kinderen verwekt werden. Ik heb ze in ieder geval alle drie een naam mogen geven en inmiddels ook een bijnaam. Een bijnaam die (onbewust) naarmate de tijd is gevorderd steeds beter lijkt te passen.
Mijn zoon is zestien jaar terug geboren. Een foutje? Zeker niet. Een verrassing, des te meer. Ik zit op dat moment in een heel slechte periode in mijn leven en ben er zeker van dat ik zeker de eerstvolgende vijf jaar nog niet vruchtbaar zal zijn. Hoe naïef kun je zijn? Afijn, vrienden om me heen krijgen kinderen en tja, waarom ik niet? Nogmaals, hoe naïef kun je zijn?
Mijn zoon wordt al snel mijn beste vriend (lees: zoon) en zal, zo zal later blijken, mijn enige zoon blijven. We groeien samen op – althans hij groeit, ik krimp en word (een beetje) volwassen – en hij is inmiddels uitgegroeid tot een échte puber. Zo eentje met gebruiksaanwijzingen, zeg maar. En dan druk ik mezelf nog zachtjes uit. Maar goed, zoals het beste vrienden betaamt, kunnen we lekker bekvechten, maar we hebben het maar mooi samen gerooid de afgelopen zestien jaar vol heftige tegenslagen en we lopen nu ‘gebroederlijk’ door Milaan.
Twaalf jaar na mijn beste vriend, volgt ‘de prinses’. Ik denk dat ik haar zo genoemd heb, omdat mijn achternaam Koning is en mijn eerste dochter dan automatisch de prinses wordt. Maar – ere wie ere toekomt – ze is ook wel echt in haar ‘rol’ gegroeid. Ze betreedt de wereld als ware Grace Kelly zelf en windt ondertussen links en rechts iedereen om haar vinger(s) met haar prachtige blauwe ogen en dito lach. Ze drijft me zo nu en dan tot waanzin (met de genen van haar papa), maar als ze aan het einde van de avond met donkerrode wangetjes en een lach op haar gezicht in slaap valt, ben ik alles allang weer vergeten.
En de laatste – ja, het is de laatste want volgende maand gaat de knip erin – is mijn kleine (koala)beertje. Waarom? Omdat een foto soms meer zegt dan 1000 woorden. Kijk zelf maar…
Geweldig jan zo mooi verwoord ,ze zijn alle drie goed gelukt