Ik wil gewoon ‘dansen’

Ik zie het echt gebeuren! Gewoon op klaarlichte dag. Een volwassen man met ‘oortjes’ in die midden op straat begint te dansen. En niet een klein huppeltje, maar gewoon heerlijk, vrijuit dansen. Met armen en benen. En terwijl ik al toeterend mijn duim opsteek als teken van dankbaarheid, voel ik me intens gelukkig en ook een tikkeltje jaloers…

Want ik kan mezelf oprecht niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst midden op straat heb ‘gedanst’. Dat ik net als deze (jonge)man helemaal opging in de muziek, de wereld om me heen even helemaal vergat en gewoon ín het moment was. Jij wel? Ben bang van niet.

We zijn veel te veel bezig met ‘wat nou als…’ of ‘had ik maar’ of zitten met ons hoofd al in de toekomst met het idee dat het geluk dan toch echt wel op ons pad zal komen. Het leven in het hier en nu is er bijna niet meer bij, omdat we de hele dag worden overspoeld met prikkels en ‘gesuggereerde perfectie’ waarbij we denken dat we nooit aan het ideaalbeeld kunnen voldoen van ‘die ander’. Die man of vrouw waarvan we alleen de allermooiste beelden zien op social media. Op parelwitte stranden of besneeuwde bergtoppen met uiteraard altijd een lach op het gezicht wat sugereert dat ze heel gelukkig moeten zijn. En wij dus niet, waardoor we ons dus op voorhand al k*t of in ieder geval minder dan ‘die ander’ voelen.

En ik wil dat niet meer. Ik wil wat vaker zijn in het hier en nu. Even voelend en vindend dat er niet meer is dan dat. Ik wil ook gewoon dansen. Met handen en voeten. Midden op straat. De wereld om me heen vergetend en volledig opgaand in de muziek. Ik wil gewoon ‘dansen’.

PS. Ik heb geen idee wie je was – dinsdagochtend dansend op de stoep bij de rotonde tussen Edam en Volendam – maar alsjeblieft blijf dansen! Je maakt de wereld er een klein beetje mooier mee. Dank daarvoor!