Of het de leeftijd is of het gevolg van een boemetje (of tig) in mijn wilde jaren, ik weet het niet. Feit is wel dat mijn geheugen me steeds vaker in de steek laat. Er zijn zelfs momenten dat ik me net Remi voel (voor de jongeren onder ons, die was alleen op de wereld). Maar terwijl ik zelfs de laatste twee plaatjes nog fout raad tijdens een potje Memory met de koningin denk ik dat ik het wel zonder boodschappenlijstje naar de supermarkt red. FOUT!
En dus kun je – in de gietvergooing (Volendams voor plensbui) en met je gezicht op onweer – weer terug naar de Vomar voor dat ene pakje Taco Seasoning Mix. Want dat is essentieel voor de burrito’s die deze avond op het menu staan. Jezelf onderweg continu afvragend hoe je in vredesnaam zo eigenwijs kunt zijn. Je weet inmiddels toch wel beter.
Ik ben inmiddels (ergens in de 40) namelijk op een leeftijd gekomen dat als ik een telefoonnummer in mijn telefoon wil opslaan, ik drie keer terug moet scrollen om er zeker van te zijn dat ik het goede nummer heb opgeslagen. Het is een drama! Behalve songteksten – ik kan honderden, zo niet duizenden liedjes woord voor woord meezingen – blijft er tegenwoordig bar weinig plakken. Halverwege een film zie ik zo nu en dan dingen voorbijkomen waarvan ik denk: ‘dat komt toch wel bekend voor.’ Om mezelf vijf minuten later te realiseren dat ik deze film al twee keer eerder gezien heb.
Als vrouwlief haar zin begint met ‘weet je nog…?’ is het antwoord gewoon standaard nee. Uiteraard volgt dan de onnavolgbare – en waar mogelijk nog irritantere – vervolgvraag: ‘dat weet je toch nog wel?’ Nee! Want anders zei ik het wel. En het allerergste zijn nog wel van die momenten dat ik 100% zeker ben dat ik iets ben vergeten. Maar WTF het nou is? Dat ben ik dan weer vergeten. En zal waarschijnlijk voor altijd een raadsel blijven.