We zijn bekend met deze uitspraak en ik denk dat we – of tenminste de meesten onder ons – het hier (uit ervaring) ook wel mee eens zijn. Beseffen dat tegenslagen en trauma’s die we ervaren ons sterker maken. Toch zijn we ons hele bezig om juist die tegenslagen te voorkomen en moeilijkheden uit de weg te gaan. Bijzonder, vinden jullie niet?
Mensen die nooit ergens voor moeten vechten en wie eigenlijk geen trauma’s ervaren, zullen namelijk nooit ervaren waar ze écht toe in staat zijn. Nemen vaak genoegen met hoe het gaat en zullen nooit het onderste uit de kan willen. Alles uit het leven willen halen, zogezegd.
Hiermee wil ik overigens niet impliceren dat je het onheil moet opzoeken of over jezelf heen moet roepen, maar wanneer het op je pad komt, kun je het maar het beste omarmen. Het ten goede gebruiken. Wetende dat het je zoveel over jezelf leert. Wetende ook dat je – zoals mijn moedertje altijd zei – krijgt wat je aankunt.
En soms lijkt het wat oneerlijk verdeeld. Zeker als je ziet wat sommigen te verduren krijgen tijdens hun leven. Medeleven is er zeker, maar ik ben ook trots op ze. Op de kracht die ze laten zien. Want het zijn deze mensen, degenen die meerdere keren in de touwen hebben gehangen, maar steeds weer de rug weten te rechten. Die de zwaarste beproevingen hebben moeten doorstaan, maar nog steeds recht op staan en een voorbeeld zijn voor anderen. Het zijn deze mensen die de wereld een stukje mooier maken.
Daarom moeten we nu – in deze heel vreemde tijd – ook maar accepteren dat deze generatie het moeilijk gaat krijgen. Heel moeilijk. Dat er van alles aan gedaan zal worden om ze op de knieën te krijgen. En ik hoop dat ik – voor mijn kinderen en hun generatie – een goed voorbeeld heb gegeven. Ze heb kunnen laten zien dat alles mogelijk is, wat de wereld ook op je afvuurt of van je denkt. Ik hoop dat ik dat heb mogen zijn, net zoals de vorige generatie dat voor ons is geweest.
En jullie?