In het gezelschap van niemand minder dan Maarten Woudenberg en Harry Zwarthoed – twee sterren van weleer – kijk ik hoe de Zaterdag 1 van Volendam haar meerdere moet erkennen in Quick Boys. En dat is helemaal geen schande. Wat veel erger is, is het feit dat we tot de conclusie komen dat het huidige voetbal – net als de huidige maatschappij – is verworden tot een voorgeprogrammeerd spelletje waar geen ruimte meer is voor ‘karakters’. En dat stemt me treurig.
In ‘de tijd van Woudenberg en Zwarthoed’ – de gouden jaren – worden de velden nog overspoeld met ‘mannetjes’. Spelers die een stadion in beroering brengen met hun spel (Ronaldinho, Messi, Ronaldo, Zidane, Laudrup, Henry, Litmanen, etc.) of met hun karakter/voorkomen (Vinnie Jones, Eric Cantona, Beckham, Di Canio, Gascoine, etc.). En nu? Nu kijken we vooral naar eenheidsworsten. Spelers die zich aan hun taken dienen te houden en vooral niet moeten opvallen of (nog veel erger) een actie moeten maken. Er is geen ruimte meer – uitzonderingen daargelaten – om jezelf te onderscheiden. Om ‘anders’ te zijn.
Ook in de samenleving zien we dit beeld terug. Mensen die zich onderscheiden, worden niet meer geroemd, maar eerder verdoemd. Als je je kop boven het maaiveld uitsteekt, wordt deze – als het meezit – in een vloeiende beweging van de nek gescheiden of je wordt, vooral in de (social) media, gedemoniseerd en verafschuwd. Klokkenluiders die de duistere kanten van de mensheid blootleggen, zijn de ‘slechteriken’ terwijl we degenen die ons land naar de afgrond helpen, belonen met een erebaantje (secretaris-generaal bij de NAVO of Commissaris van de Koningin in Zeeland).
Ik – en ik denk met mij velen – verlang weer terug naar de tijd waarin we nog konden genieten van karakters. Zowel op het wereldtoneel als op het voetbalveld. Een tijd waarin mensen zich nog hardop durven uitspreken zonder dat ze direct aan de schandpaal worden genageld. Een onbezorgde tijd waarin ‘goed’ nog goed is en ‘slecht’ gewoon slecht. Ik hoop dat er ook in Nederland – net zoals dat nu in Amerika gebeurt – mensen opstaan die van zich durven laten horen. Die tegen de stroom in durven zwemmen. ‘Klootzakken’ misschien wel, die gewoon durven zeggen waar het op staat. Want er is echt dringen behoefte aan. Aan meer karakters. Aan meer ‘Woudenberg’ en ‘Zwarthoed’ op het middenveld.