Offline day. Het lijkt wel iets uit de Middeleeuwen. Mijn generatie – geboren begin jaren ’80 (ja, zo oud ben ik al) – hebben dit nog tot in hun tienerjaren mogen ervaren. Gingen wij op stap dan had je geen ‘tag’ mee in de vorm van Find My Iphone. Je moedertje kon je met geen mogelijkheid bereiken op zaterdagavond en moest maar hopen (of bidden in sommige gevallen) dat je levend thuiskwam. In het ergste geval moest ze de kroeg bellen en vragen of je misschien daar zat of (het kan nog gekker) op haar ‘duster’ de kroeg in om je te zoeken. Zie je je moeder al gaan, deze kermis?
Als je ’s avonds – na het stappen – met je vriendin naar huis toe wilde, moest je van tevoren afspreken waar je elkaar aan het einde van de avond zou treffen. Dit ging nog wel eens mis en dan moest je alle kroegen af om haar te zoeken. ‘Effe bellen’ was geen optie en dus moest je in de kroeg vragen aan de barkeepers of de bezoekers of ze haar misschien ergens hadden gezien. Kunnen jullie het jezelf voorstellen? Persoonlijk contact! En het mooie is, je kreeg nog direct antwoord ook!
Terwijl je aan het zoeken bent, loop je natuurlijk weer Jan en Alleman tegen het lijf, is het overal gezellig en als je elkaar dan eindelijk – net iets meer aangeschoten dan wenselijk – hebt gevonden, volgt er een innige omhelzing en dikke (tong)zoen. Je hebt elkaar tenslotte al een hele dag niet gezien en soms zelfs een paar dagen niet gesproken of contact gehad. Geen appje, geen sms’je, helemaal niets. Hoe hebben we het ooit volgehouden?
Dat ga ik zondag 22 september dus opnieuw ervaren. Voor 24 uur. Geen appjes, geen sms’jes, geen mailtjes en ook geen spelletjes op mijn telefoon. Gewoon even een dagje helemaal van de radar. Dus als het belangrijk is, bellen!