Terwijl ik zit te genieten van de Wimbledonfinale tussen Sinner en Alcaraz valt mijn mond af en toe open van verbazing en bewondering. Waar ik – in de tijd van Federer, Nadal en (nog steeds) Djokovic – nog denk dat het echt niet meer beter kan, tillen deze twee heren het tennis gewoon naar een nog hoger niveau. Waardoor je jezelf – of ik in ieder geval – gaat afvragen; kan het nog beter?
Het niveau dat de nummer 1 en 2 van de tenniswereld momenteel ten tonele doen verschijnen, grenst namelijk aan het bovennatuurlijke. Het onmenselijke, zogezegd. Ze doen me echt afvragen hoeveel rek er nog in het menselijk lichaam – en de geest – zit. En of het nog beter, nog harder en nog sneller kan?
Weten sommigen in 1991 namelijk al zeker dat de 9.86 sec. die Carl Lewis op dat moment over de 100 meter sprint doet nooit meer verbroken zal worden, zijn we anno 2025 al belandt bij 9,58 sec van Usain Bolt. Een record dat overigens al staat sinds 2009. Kan het nog sneller?
Op het moment dat we Lance Armstrong (enigszins geholpen door wat verboden middelen) tussen 1999 en 2005 op zijn fiets de bergen over zien zien vliegen, zullen velen van ons hebben gedacht, dit kan echt niet sneller. Kijken we nu naar de statistieken van een Tadej Pogacar of Jonas Vingegaard dan blijkt dat het (voor zover we weten zonder verboden middelen) toch nog sneller te kunnen.
Maar, hoe lang kan het nog sneller? Nog beter? Nog hoger? Nog verder? En nog harder? Is het de technologie – betere rackets, lichtere fietsen, snellere schoenen, etc. – die ons mensen nog een stukje vooruit kunnen helpen? Is het betere voeding, zijn het betere trainingsprogramma’s? Of zit er echt nog rek in onze mogelijkheden?
Ik heb geen idee, maar man, man, man, wat geniet ik van waar een mens allemaal toe in staat is als we onze krachten ten goede benutten. Wat heb ik genoten van de Wimbledonfinale en wat geniet ik van iedereen – die op welke manier dan ook – het beste uit zijn potentie probeert te halen. Op welk niveau dan ook. En geloof me, er zit nog rek in. Dat bewijzen wij als mensheid keer op keer…