Elk rondje heeft een verhaal

Als parttime (alleen bij mooi weer) hardloper heb ik inmiddels flink wat kilometers in de benen en ook tal van wedstrijdjes gelopen. Ieder weer met z’n eigen verhaal. De een nog mooier dan de andere…

Zoals bijvoorbeeld de marathon in New York waar ik ongetraind aan de start verschijn en waar in het startvak de chip – waarmee de tijdswaarneming wordt gedaan – van mijn schoen wordt getrapt. Gelukkig hebben we de foto’s nog, anders zou ik er ‘nooit zijn geweest.’ Of de officiële marathon in Athene – het 2500 jarige jubileum – van marathon naar Athene waar je na 30 kilometer klimmen het hoogste punt bereikt en de mensen voor je klappen. ‘Congratulations, you made it.’ Ze vergeten er alleen even bij te melden dat je dan nog 12 kilometer naar beneden moet. Niet grappig!

Trainingsloop(jes) van Egmond naar Bergen (en weer terug) of de andere kant op richting Castricum en dan via de duinen terug. Af en toe begroet worden door een bizon of een wild paard dat met je meeloopt. Prachtige herinneringen. Door de sneeuw met Bob Veerman tijdens de Midwinterduinloop – misschien wel mijn mooiste wedstrijd ooit vanwege de setting – wat werkelijk prachtige plaatjes oplevert (zelf geschoten met de telefoon). Ze staan allemaal in mijn, steeds slechter wordende, geheugen gegrift. En anders hebben we ook in dit geval de foto’s nog.

Mijn laatste trainingsronde is er echter weer eentje voor in de boeken. 42 minuten rustig aan staan er op het schema, maar als ik het tunneltje uitkom en zo’n 200 meter voor me een schim zie opdoemen, besluit ik toch even vaart te maken en ‘aan te pikken’. Het blijkt een goede bekende te zijn en we kletsen wat bij. Op de plek waar ik eigenlijk – volgens het schema – links moet, geeft hij aan nog een paar kilometer rechtdoor te lopen. Even is er twijfel, maar goed, ik ben de beroerdste niet en denk: ‘ik ga wel even gezellig mee.’ Eenmaal een kilometer voorbij mijn ‘keerpunt’, geeft de beste man echter aan dat hij ‘bij de brug verder gaat wandelen’. Maar laat het vanaf die brug – op nog ruim een kilometer afstand – nou nog zeker een kilometer of 6 naar mijn huis zijn. En wandelend is dat toch ‘ietsje’ meer dan 42 minuten.

Dus draai ik om en besluit ik alsnog alleen terug te rennen. Wanneer ik op zo’n 3 kilometer van mijn huis ben, geeft Coach Bennet (Nike App) aan dat mijn doel bereikt is en zakt het lood een beetje in mijn schoenen. Maar dan haal ik een man van zeker 90 jaar in die zich op zijn fiets vooruit worstelt. Terwijl ik hem passeer, begroet ik hem en hij roept me op zijn beurt toe: ‘Kijk uit, vriend. Straks een bekeuring. Je mag hier maar 30.’

Ik heb zelden zo hard gelachen en terwijl alle sores van me afglijdt, loop ik met diezelfde lach op mijn gezicht de laatste kilometers naar huis. Een prachtige herinnering rijker…