Hij maakt al ruim twintig jaar muziek met de alom geprezen toppers van ‘Stikkend Lampie’, maar de illusie om op Glastonbury te ‘shinen’ heeft precies een paar maanden geduurd. Het doet echter niets af aan zijn onbegrensde liefde voor muziek die begon bij de platenkast van zijn vader. We gaan dit keer op een muzikale Reis door de Tijd met niemand minder dan Jim ‘Rees’ Veerman.
“De naam Stikkend Lampie”, begint Jim heerlijk ontspannen zittend in de achtertuin terwijl de klanken van muziek van onder anderen Van Morisson, maar ook The Death South uit de speakers klinkt. Het is tekenend voor het kleurrijke pallet dat zijn muzikale voorkeur kleurt. “Man, we zouden hier twee weken kunnen zitten en nog niet uitgeluld raken over muziek. Muziek is er altijd en dat is maar goed ook, want muziek is het leven en geeft alle memorabele momenten in je leven kleur.”
What’s in a name
“Maar waar begonnen we ook alweer mee?”, lacht Jim. “O ja, de naam Stikkend Lampie. Nou ja, we moesten voor het Bandcoachingprogramma in de PX een naam bedenken en onze gitarist Ben Kool had een hele lijst gemaakt, variërend van Electric weet ik veel tot The Rocking nog wat. Toen we echter na een avond repeteren enigszins aangeschoten naar huis fietsten, was de achterlamp van een van onze bandleden kapot. En warempel, de naam was geboren. Op de avond van het optreden in de PX haalde Ben nog vol bravoure zijn lijst tevoorschijn, maar wij waren overtuigd. Waarop Ben de legendarische woorden sprak: ‘als dat de bandnaam wordt, stap ik uit de band’. Gelukkig is hij daarop teruggekomen, haha!”
Platenkast
Stikkend Lampie, ze rocken inmiddels al 26 jaar op en rondom de dijk in Volendam met legendarische optredens tijdens het Klaphek Festival en de Tribute Nights in de PX – waar het allemaal is begonnen – als hoogtepunten. “Vooral de eerste keer op het Klaphek Festival kan ik me nog heel goed voor de geest halen”, gaat de bevlogen muzikant verder. “Het weer kreeg die dag het cijfer 0, dus wij dachten echt bij onszelf dat we voor een leeg veld zouden optreden. Op het moment dat wij het podium betraden, brak echter de zon door en stroomde het veld helemaal vol. Sta je daar plotseling voor bijna 4000 mensen op te treden. Hoeveel hobbybandjes kunnen dat ons nou navertellen? Geweldig, toch?!”
Zelden iemand zo bevlogen over muziek horen praten. Een liefde die uiteindelijk is begonnen in de platenkast van vader Kees. “Als ik wel eens vriend over de vloer kreeg, keken ze hun ogen uit. Sommigen hadden thuis niet eens een platenspeler en wij hadden wel 200, misschien wel 300 platen in de kast staan. En dan is de vraag natuurlijk: wat ga je nu draaien?”
Nummer 1
De collectie loopt uiteen van The Kinks tot The Rolling Stones en van Neil Young tot The Doors. “En het is deze muziek die altijd een rode draad door mijn leven heeft gevormd. Waar ik altijd een voorliefde voor heb gehouden. Uiteindelijk uiteraard aangevuld met mijn ‘eigen’ muziek dat vooral voortkomt uit de jaren ’90. Nirvana, Pearl Jam, Metallica en dat soort bands ga je dan thuis draaien. Op z’n hardst. Of mijn pa dat ook kon waarderen? Nou ja, ik heb hem nooit ‘hiep hoi’ horen zeggen, maar hij kan alles waarderen. Muziek is echt zijn passie en hij ging er wel in mee.”
Vanaf zijn tienerjaren bezoekt Jim – samen met iconen als Danny Koning, Eric Runderkamp, Michael Walthuis, Nico Tuip, Rene Veerman en vele anderen – tientallen festivals en heeft hij wellicht meer dan honderd concerten bezocht. “Tom Petty was echt waanzinnig, maar ook The Beastie Boys. Mega! Kasabian, Queen of The Stone Age en nog veel meer. Maar als ik dan toch een nummer 1 moet aanwijzen, zeg ik Paolo Nutini in de AFAS. Zo ongelooflijk goed. Ja, die staat op 1.”
Reis door de Tijd
Jaren ‘80
“Als we het over échte jaren ’80 muziek hebben, denk ik al snel aan Chris Isaak. Mijn vader en moeder draaiden die veel en Willy/Mink de Ville – vooral de liveplaten hadden wij thuis – hoorde ik ook regelmatig voorbijkomen. Verder is er niet veel van de muziek uit die tijd echt ingeslagen, maar Duran Duran vond ik toch wel echt gewoon goed. Die kan ik wel waarderen.”
Jaren ‘90
“Nirvana is uiteraard écht jaren ’90 en Pearl Jam is ongelooflijk. Blind Melon mag ik in dit lijstje absoluut niet vergeten en ik heb in die tijd ook nog Muse gezien. Dat was toen nog een beginnend bandje en ik durf wel te zeggen dat ik een van de eerste op Volendam was die fan van ze was. Ik heb mijn vrienden op Pinkpop meegesleurd naar de tent. Ze speelden daar het nummer Muscle Museum – toen nog vrij onbekend – en ze waren helemaal flabbergasted.”
Jaren ‘00
“The White Stripes kwam volgens mij op in dit decennium. Jack White, wat een vakman! We hebben ze ook nog gecoverd tijdens een tribute night en dat maakt het extra bijzonder. We zijn in deze jaren heel veel op Rock Werchter en hebben zo ontzettend veel memorabele optredens gezien. Radiohead, o man. Wij kwamen het veld op en ze speelden Paranoid Android. Kijk, kijk (Jim wijst naar de dikke laag kippenvel op zijn arm), gewoon weer kippenvel. Waanzinnig.”
Jaren ‘10
“We zijn in deze periode nog eens naar Ozzy Osbourne geweest, die onlangs afscheid heeft genomen. Hij was die avond echt fantastisch bij stem en ik ben blij dat ik deze legende ooit nog live heb mogen aanschouwen. Ook Paul Simon is een van de legendes die ik in deze tijdsperiode nog heb zien optreden. Geweldig toch!”
Heden
“Ik draai tegenwoordig nog van alles. Van Morrison blijft gewoon altijd fijn om naar te luisteren, maar in mijn Spotifylijstjes prijkt ook muziek van bijvoorbeeld The Dead South en mijn buurman Dave en Jan Bond (broer van bekende muzikanten Paul en Frank, red.) komt bijna dagelijks voorbij met nieuwe muziek. Ik kan het bijna niet meer bijhouden, maar ik neem van alles iets mee en uiteindelijk vormt het een muzikale warboel waar ik oneindig van kan genieten.”