Muzikale Reis door de Tijd
Na een aantal jaren van radiostilte waren ze daar ineens weer. De heren van AlascA. Met een herkenbare, toch verfrissende nieuwe single – Ophelia – laten ze horen waarom ze behoren tot het allerbeste wat Volendam op muziekgebied te bieden heeft. Leadzanger en tekstschrijver Frank Bond vertelt in deze editie hoe zijn Reis door de Tijd zijn muzikale voorkeur heeft gevormd.
Zijn muzikale herinnering gaat terug naar de jaren ’90. Een decennium dat door vele wordt gezien als het gouden tijdperk van de muziekindustrie. “Ik had eigenlijk helemaal niets met de muzikale jaren ‘90”, begint Frank Bond. “Had er ook eeuwig discussies over toen ik bij Tandeloos Radio muziek draaide met Bianca (Vos). Zij is nu mijn vrouw, toen nog niet. Ik bleef stug volhouden dat de jaren ’90 maar niks was op muzikaal gebied. Maar toen ze lijstjes voor me ging maken met muziek uit deze jaren kwam ik er al snel achter dat mijn standpunt geen stand ging houden. De jaren ’90 waren gewoon cool en ik zag al snel dat er ook talloze obscure bandjes actief waren in deze tijd. Ze gingen vaak weer terug naar de sixties en combineerde dat met iets hardere ‘attitude’ muziek. Achteraf, is dit misschien wel het summum van alle decennia uit de popgeschiedenis. Er werden ontelbaar veel albums verkocht en muziek werd echt nog gezien als de uiting van de popcultuur met MTV als boegbeeld en universeel podium.”
Vet goed!
Het zijn in het ‘gouden decennium’ overigens niet de usual suspects die hem per se het meest ‘raken’. “Pearl Jam is uiteraard een geweldige band, maar het pakte me gewoon minder. Wie dat wel doen? Blind Melon, bijvoorbeeld. Dat vind ik nog steeds een van de meest onderschatte bands ooit. Jeff Buckley ook. Een engel die raar in het jaren ’90 frame past. Oasis deed me dan weer niet echt veel, maar Blur vond ik dan wel weer leuk. Ik snap het concept volkomen, het anthem rock. Ik heb Noel Gallacher gezien met z’n High Flyin’ Birds en dat was echt vet goed. Oasis is ook vet goed, dus je kunt er niet omheen. Er zijn echter wel meer dingen vet goed, maar dat houdt niet in dat ik die muziek dan direct thuis ga draaien. dEUS en Pavement, zijn dan weer bands waar ik meer mee heb. Ook uit de jaren ’90. Zoveel dingen uit de jaren ’90.”
Cassettebandje
Hoewel Frank zelf op jonge leeftijd al vindt dat hij muzikaal goed onderlegd is, wordt zoals zo vaak een genie pas op latere leeftijd erkend en herkend. “Ik vond dat ik op de basisschool al dat ik erg goed kon zingen, maar dat hoorde de leerkrachten kennelijk niet”, begint hij met een lach op zijn gezicht. “Dan kreeg ik weer zo’n V’tje bij muziek en dacht dan bij mezelf ‘hoezo een V’tje? Ik zing toch hartstikke goed mee!”
De latere frontman van indie-band AlascA laat zich niet uit het veld slaan door het V’tje op zijn rapport en pakt op z’n dertiende de gitaar ter hand. Het zal het begin zijn van een nu al geweldige muzikale reis. “Mijn vaders collectie was mijn belangrijkste ijkpunt toen ik zelf muziek begon te maken. Mijn eerste muzikale herinnering als klein kind was dan ook de Lion King-walkman die ik had gewonnen bij ‘de voetbal’. Als we op vakantie gingen, had ik die altijd op. En terwijl iedereen allang over was gestapt op cd’s, luisterde ik nog naar de cassettebandjes van mijn vader.”
Het was dan ook niet zomaar een cassettebandje, maar een kunstwerk met de naam “Superbandje #2” met daarop een compilatie van de beste muziek uit eind jaren ’70 en begin jaren ’80. “The Stranglers, Talk Talk, Kate Bush, Michael Jackson, David Bowie, Simon & Garfunkel, The Everly Brothers met On The Wings of a Nightingale, Ghostbusters, Fleetwood Mac. Als kind ben je jezelf er misschien nog niet zo van bewust, maar later besefte ik pas hoeveel indruk dat bandje op gemaakt had. Ik hoorde al die nummers en muziekproducties, ook van Duran Duran en Ultravox en dat heeft me toch gevormd als muzikant.”
AlascA
Een muzikant die – na wat wisselingen van de wacht in de beginjaren – samen met Ferry Jonk, Louis van Sinderen en William Bond de indieband AlascA zal vormen. “Vier creatieve gekken die ontzettend gek zijn van muziek en graag hun eigen ding doen. Die combinatie heb je nodig.” Inmiddels heeft William de band verlaten en werd later vervangen door Frank’s broer Paul Bond op toetsen. Tegenwoordig bestaat de band uit Louis van Sinderen, Ferry Jonk, Martin Tol en Frank.
De heren kunnen op dat moment kiezen om iets ‘mainstreams’ te doen, maar dat zit niet in hun aard. “Wij zijn niet bang voor het ‘rare’, het ‘vreemde’. Hebben vanaf het begin al best wel maling gehad aan wat anderen ervan vinden en zijn fan van artiesten die ook hun eigen gang gaan. En natuurlijk wil iedere artiest gehoord worden. Wij ook. Maar wij worden echt enthousiast van muziek maken en focussen ons niet op ‘singles maken’. Dat werkt niet voor ons.”
En dus volgen er drie fantastische albums – zonder échte singles – die ze wereldberoemd maakt onder de échte muziekliefhebbers. Actors & Liars, Prospero en Plea For Peace zijn drie meesterwerken die allen niets dan lof oogsten. Toch bereiken ze hiermee niet het ‘grote publiek’ en door allerlei omstandigheden wordt het plotseling stil rondom de band. Tot nu dus. Want met de (ja, ja) single Ophelia hebben ze echt goud in handen. “Dit is wie we zijn”, besluit Frank. “We hebben geen extra album meer nodig om uit te vogelen wat voor ons werkt. We houden vast aan onze eigen sound. Dit is het en er zal binnenkort nog meer volgen.”
Reis door de Tijd
Jaren ’90
“Blind Melon. Die band kon alles. Goede liedjes, geweldige teksten. Ze waren absoluut grunge, maar konden ook jazz spelen en country. Ongekend goede frontman en ik snap niet dat die band niet bekender is onder liefhebbers. Natuurlijk, de zanger (Shannon Hoon) is op jonge leeftijd overleden, maar de Doors worden ook nog steeds op handen gedragen. Ik vind dat Blind Melon een veel grotere status verdient.”
Jaren ‘00
“Dit is het tijdperk van Sufjan Stevens. De Messias. Er is niets in de jaren ’00 dat in de buurt komt van Sufjan Stevens. Een genie en ons lichtend voorbeeld. Ook omdat hij onafhankelijk was. En nog steeds. 100%. Hij heeft bewezen dat je groot kunt worden zonder platenmaatschappijen.”
Jaren ‘10
“Arctic Monkeys. Al vind ik de laatste twee albums helemaal vreselijk, staan zij voor mij voor de jaren ’10. Het staat ook voor het begin van Spotify en de versnippering van de muziekindustrie.”
Jaren ’20
“Ik vind CMAT erg goed op dit moment. Een geweldige songwriter die de magie van Adele weet te combineren met een bepaald soort zelfspot. Dus zij mag zeker niet ontbreken in de lijst. Laten we overigens vooral hopen dat dit de jaren van AlascA worden.”