‘Ik ben en blijf uiteindelijk gewoon Niels Buijs’

Singer-songwriter oogst veel lof met debuutalbum The Lowlands

Hij oogste eerder al veel lof als leadzanger van de rockformatie Sigh Hollywoo en nu gaat hij op eigen benen verder. Niels Buijs presenteerde afgelopen vrijdag in een volle PX zijn debuutalbum The Lowlands en (dag)droomt stiekem al van een vol Paradiso.

Bij Niels Buijs geen muzikanten in de familie, maar muziek wordt er wel gedraaid. Iedere dag. De eerste muzikale herinneringen zijn dan ook afkomstig uit de platenkast van zijn ouders. Eenmaal oud genoeg om zelf aan de knoppen te draaien, krijgt hij van de Sint zijn eerste eigen albums cadeau. “De muziek was bij ons thuis altijd aanwezig en die dag kan ik mezelf nog ontzettend goed herinneren. De albums even zo. Het ging om Dookie van Green Day en een Greatest Hits album van The Doors. Dat die bands – en hun muziek – later zo’n belangrijke rol in mijn leven zouden gaan spelen, had ik toen nog niet kunnen vermoeden. Het duurde vanaf toen overigens nog geen jaar of ik zat op gitaarles.”

Keith Richards
Zijn eerste lessen krijgt hij van Jan To en daarna wordt hij onder de hoede genomen van Nick Schilder (dé echte en niet die van Simon). De lessen zijn dan al gericht op zijn muziekvoorkeur die zich zal kleuren met bands als The Libertines en Pete Doherty in het bijzonder. “Die was voor mij en mijn vrienden echt wel een grote invloed. Het fundament van de bands waar ik later in speelde – Sigh Hollywoo en King’s Jukebox – was daar absoluut op gebaseerd. Hierna volgden The Strokes en uiteindelijk ook Oasis, maar de punkinvloeden bleken toch sterker. Met The Clash en Sex Pistols als favorieten.”

Terwijl hij (zeker in Volendam) wordt geroemd als frontman van Sigh Hollywoo merkt Niels al snel dat hij niet genoeg voldoening meer haalt uit het spelen van covers. “Ik zei al tegen de bandleden dat ik zo lang mijn best had gedaan om Keith Richards te worden, maar dat ik toch altijd Niels zou blijven. Die covers geloofde ik op een gegeven moment wel. Ik wilde eigen muziek gaan maken en zocht daarom naar mensen om me heen die me hierbij konden helpen.”

Inspiratie
Een van die mensen is de alom geprezen zanger en producer Jan de Witte, alias Blanko die ook het debuutalbum van Niels Buijs produceert. The Lowlands heet zijn eerste ‘worp’ en die wordt door de échte kenners ontzettend goed ontvangen. “Het is inderdaad geen punk dat je hoort op mijn album, maar tijdens het schrijven merkte ik dat mijn teksten zich beter leende voor rustigere nummers en nummers om zelf te spelen. Al snel kwam ik bij een mix tussen country en Americana uit en dit is precies hetgeen dat bij ons thuis altijd werd gedraaid vroeger en in de auto. Dus uiteindelijk ben ik toch weer geïnspireerd door de platenkast van mijn ouders.”

De teksten op de plaat ontstaan uit de dagelijkse dingen, maar ook (dag)dromen en het leven van de mensen om zich heen. “Het kan van alles zijn. Soms ook een zin uit een boek of een quote uit een film waaruit ik weer inspiratie put voor het schrijven van een plaat. Heel veel gaat onbewust, alsof het er vanuit het niets gewoon is.”

Red Rocks
Het album komt er niet uit het niets. Daar heeft Niels keihard aan gewerkt en hij is er ontzettend trots op. Het zorgt er ook voor dat hij inmiddels alweer aan het dagdromen is, wat moet resulteren in een nieuw album. “De eerste krabbels staan al op papier en dat album zal er zeker komen. Maar goed, ik ben uiteindelijk ook gewoon vijf dagen in de week schoolmeester. De droom om uiteindelijk professioneel muzikant te worden, is nou eenmaal moeilijk te combineren met een fulltime job. Dat doe ik nu zo goed en kwaad als het kan, maar daardoor duurt het uiteindelijk allemaal wel wat langer, maar goed dat is dan maar zo.” 

Als hij dan toch aan het (dag)dromen is, wil hij uiteindelijk zijn levensstijl – en die is nogal breed, naar eigen zeggen – te bekostigen met een bestaan in de muziekwereld. “En als ik dan specifieke podia moet noemen, is de grote zaal van Paradiso natuurlijk een droom voor elke muzikant. En mocht het echt uit de hand lopen, doe dan maar het hoofdpodium van Red Rocks ook meteen maar. Dat zou het mooiste zijn wat er op deze wereld bestaat.”