Terwijl ik altijd – zelfs op latere leeftijd – groot fan ben geweest van de Smurfen heb ik het even helemaal gehad met die blauwe kabouters. Ik ben nota bene opgegroeid met ze en heb urenlang aan de buis gekluisterd met ze meegeleefd. Maar ja, zoals aan alles, komt hier ook een einde aan.
Wanneer ik met de prinses (‘ik ben geen prinses, ik ben de koningin’) naar de nieuwe Smurfenfilm in de bioscoop ga – of welke kinderfilm dan ook wat dat betreft – wil ik geen zingende Smurfen, alleen als ze ons aan het begin van de film welkom heten in Smurfenland. En ik wil al helemaal geen levenslessen. Ik wil een uur lang flauwe grappen (‘cadeautje, hahahaha), Klungelsmurf die onderuitgaat, Smurfin die het mooiste meisje van de klas uithangt, Potige Smurf en Timmersmurf die haar hart proberen te veroveren, Grote Smurf die de wijsheid in pacht heeft, Brilsmurf die ontiegelijk irritant is, Gargamel die met zijn kat achter de Smurfen aanzit, ze vangt en ze vervolgens op klungelige wijze weer kwijtraakt. Niet meer en niet minder.
Maar nee, zo werkt het niet tegenwoordig niet meer. Tegenwoordig moeten de vrouwen (Smurfin in dit geval) vooral powervrouwen zijn, zijn stereotypen uit den boze, moet er overal een verhaal inzitten en moet er in elke film (of het nou gaat om de Smurfen, Mario Bros. of weet ik veel wat nog meer) gezongen worden. En niet een keer, maar liefst tien keer. En of dat nog niet erg genoeg is – om de tien minuten een zingende smurf – moet er ook nog eens in elke liedje een ‘boodschap’ verstopt zitten. Je bent genoeg’, ‘je bent mooi zoals je bent’, ‘geef nooit op’, ‘bla, bla, bla, ik ben er he-le-maal klaar mee!
Is er dan helemaal niets leuks te melden over het bezoekje aan de bioscoop? Nou ja, de prinses die langs alle kinderen gaat om een snoepje uit te delen, is wel echt even een geluksmomentje, maar die Smurfen? Daar ben ik dus he-le-maal klaar mee! En misschien is dat maar eens tijd ook…