Tijdens de kerstdagen zie je ze niet en dat is gewoon even wennen, want de rest van het jaar zijn ze door de straten aan het rennen. De stormen trotserend, soms maanden door regen en wind. Veelal onbegrepen en nochtans onbemind.
Ze brengen ons onze brieven, pakjes of pakketten en niets is ze te gek of teveel. (Vaak) Zes dagen in de week, trapje op trapje af, een race tegen de klok en het minimumloon valt hen ten deel.
Waar de kinderen met die (k*t)foldertjes ieder jaar om geld komen vragen, hoor je deze helden (want dat zijn het!) echter nooit klagen. Ze doen hun werk met trots, de borst vooruit en een lach op het gezicht. Vandaar dat ik deze ode speciaal aan hen richt.
De pakketbezorgers en postbodes van ons land, we kunnen feitelijk (bijna) geen dag meer zonder ze en mogen dat best eens vaker tegen ze zeggen. En dat ze tijdens de feestdagen een extraatje verdienen, hoef ik denk ik ook niet uit te leggen.
Dus als ze weer bij je op de stoep staan, laat ze dan niet zonder blikken of blozen hun weg gaan. Bedank ze zoals wenselijk en hou jezelf voor; een schouderklopje is tof, een koekje is lief, maar een kleinigheidje pas echt menselijk.