Het is allemaal ruis

Het aantal likes dat je krijgt, de tienduizenden boeken die je verkoopt, het applaus van de mensen langs de kant of de kritieken op de socials. Uiteindelijk is het allemaal ruis. Het gaat namelijk maar om een ding en een ding alleen…

Roem is namelijk vergankelijk. Vluchtig, onderhevig aan de waan van de dag, bovendien. Het ene moment ben je het mannetje en wanneer je jezelf omdraait, is je faam weer vervlogen.

En het was leuk, voor zolang het duurde. Je moet er dan ook zeker van genieten, maar het wel in perspectief kunnen plaatsen. Het blijven zien voor wat het is en dat is een tijdelijk geluksgevoel.

Zoals het gevoel dat ik gisteren ervaar tijdens – maar vooral na – mijn eerste hardloopwedstrijd in ruim tien jaar. Waarvoor je weken hebt getraind, je hebt op je voeding gelet, bent in vorm en als je dan de finish passeert en je tijd ziet, ben je even zo trots.

Euforie, blijdschap en schouderklopjes alom. Ik laat het even op me inwerken, geniet er oprecht van, want ja, ik ben trots op mijn prestatie. Maar zodra ik dan mijn vrouw en kinderen na de finishlijn zie staan, weet ik pas weer waar het echt omdraait.

Zij zijn namelijk de enige waar het om gaat en dat probeer ik ze ook iedere dag duidelijk te maken. Dat het niet uitmaakt of papa in de goot ligt of dat hij straks een beroemd (script)schrijver is, zij moeten weten dat ze altijd op nummer 1 staan.

Ook al weet ik dat het andersom niet altijd zo zal zijn. Want, waar ik eerst nog ‘de beste vriend’ ben, zal ik gedurende de jaren zachtjes aan steeds meer plekjes zakken. Achter vriendjes en vriendinnetjes, partners, kinderen en zo door.

En dat is maar goed ook, want daardoor geniet ik nu juist meer van die kleine dingetjes. Van de momenten dat ze tegen me op kruipen in de bank en ‘even bij je willen liggen’ of de talloze keren dat ze niet gaan slapen tot papa er is en ze in mijn armen in slaap mogen vallen.  

En ik weet dat het niet goed is en dat ik mijn kinderen zo verpest, maar weet dat ook dat het vergankelijk is, want die tijd is over voor je het weet. En dus geniet ik ervan. Elke dag opnieuw.

Net als dat ik geniet van alle ruis. De complimentjes, de schouderklopjes, de likes en meer. En ik kan ervan genieten, juist omdat ik weet dat het uiteindelijk alleen maar ruis is. Het enige wat telt, is namelijk onvoorwaardelijke liefde. De liefde van thuis…