Zelfs in mijn dromen…

Ik schrik wakker. Met enige trots. In de enge droom die ik zojuist heb gehad, wilden collega’s vis gaan halen bij de Walstuut (geen flauw idee hoe ik daar bij kom) en daar stak ik uiteraard een stokje voor. Want ook in mijn dromen kies ik alleen voor vakmensen…

Net als ik in het dagelijks leven omrij voor vakmensen. Ik woon al jaren niet meer in Purmerend, maar kom nog steeds – zelfs een paar keer per week – bij Sier & Jonk op de Koemarkt. Gewoon de beste viswinkel van Nederland & omstreken. Ik woon eveneens (helaas) al jaren niet meer in Egmond aan Zee, maar haal nog steeds mijn hardloopschoenen bij Arie Hendriks die inmiddels zijn onderkomen heeft gevonden bij Oosterbaan in Alkmaar. Omdat er niemand beter zijn vak verstaat dan Arie (en zijn collega’s, uiteraard).

Ik heb namelijk ongelooflijk veel respect voor vakmensen en heb het genoegen gehad met een aantal echte vakmensen te mogen werken. Zo’n Michel Schilder en Carlo Akke in de tegelbusiness, Vincent van Gelderen als tennisleraar of Jacco van Oostveen en de helaas veel te vroeg overleden Richard Bos die mij de fijne kneepjes van het vak journalist hebben geleerd. Ik ben een gelukkig mens op dat gebied.

Want als ik ergens een hekel aan heb, zijn het wel charlatans. Van die mensen die zich voordoen als een expert, maar hun vak totaal niet beheersen. Of zo’n Chef Redactie die niet met tien vingers kan typen en het presteert om iedere dag ’s ochtends in te klokken en dan met de Noorderzon te verdwijnen om ’s middags weer even uit te klokken. Wel lef, dat moet ik hem dan weer meegeven. Of zo’n computerexpert die minder verstand van computers heeft dan ik (en dan heb je er echt heel weinig verstand van), maar wel bij bedrijven langsgaat en hoge rekeningen stuurt. Ik heb er een hartgrondige hekel aan. Net als aan succesvolle mensen die vergeten zijn wie er altijd voor ze was en voor ze klaarstond toen ze het moeilijk hadden.

Maar goed, laten we het positief houden op deze prachtige zondag. Vakmensen. Niets dan respect…