Taboe doorbreken…

En dan schrikt iedereen zich natuurlijk direct kapot. Oooo, het gaat niet goed, ze gaan in therapie. Maar waarom rust daar nou zo’n taboe op? Voor het goed onderhouden van je auto ga je naar de automonteur, voor het onderhoud van je ketel (of warmtepomp) bel je de expert, maar als je hulp nodig hebt bij het goed onderhouden van je relatie moet je het zelf doen. Want o wee, als je hulp vraagt. Een schande…

Na het krijgen van kinderen verandert het leven nu eenmaal een ‘beetje’. Beter gezegd, het staat even op zijn kop. Je verandert namelijk plotseling van twee geliefden – die alle tijd voor elkaar  hebben en maken – in twee co-ouders waarvan het hele leven alleen nog maar draait rondom dat kleine mensje (of mensjes) dat jullie samen op de wereld op hebben gezet. Of de vrouw dan, maar als het goed is, heeft de man ook een kleine bijdrage van toch zeker 30 seconden geleverd.

Die 30 seconden zorgen er overigens wel voor dat je elkaar voorlopig even op de tweede (of derde) plaats zet. En dat hou je best een tijdje vol – je straalt immers van geluk in de eerste weken na de bevalling – maar op een gegeven ogenblik begin je zachtjes aan uit elkaar te groeien. Doe je alleen nog dingen samen met de kinderen en hangt de relatie er een beetje bij.

Je bent alleen maar bezig met opvoeden – van de kinderen en van elkaar – en de leuke, spontane, ondeugende dingen schieten er al snel en vaak bij in. Het is vooral rennen, vliegen, duiken, springen, vallen en weer opstaan in de ontzettend drukke wereld waarin we momenteel leven en je verandert in een soort fabriek waarin vooral gewerkt wordt aan het grootbrengen, onderhouden en verzorgen van kleine mensjes.

Terwijl je zielsveel van elkaar houdt, voel je dat de relatie een beetje uit je handen begint te glippen. Je hebt geen touw om je uit de sleur te trekken. Kleine dingetjes worden ineens grote dingen, je hebt geen tijd meer voor elkaar, voor een goed gesprek of intiem moment en voor je het weet, ben je eigenlijk alleen nog vader en moeder en geen geliefden meer.

En om te voorkomen dat het van kwaad naar erger gaat, is het goed om eens met iemand te praten die er van een afstandje naar kijkt. Die weet waar de pijnpunten liggen en je weer samen op een lijn weet te krijgen. Die je helpt om weer een stelletje te worden in plaats van alleen maar pa(paaaaaaaaaaaaaaaa!) en ma(maaaaaaaaaaaaa!).

Niet omdat het slecht gaat, maar omdat je graag wil dat het goed blijft gaan. Dat het nog beter wordt en je niet straks bijdraagt aan het (ontzettend hoge) percentage gescheiden ouders. Maar blijkbaar rust daar nog steeds een enorm taboe op…