Plezier maken is namelijk een heel serieuze aangelegenheid – zelfs noodzakelijk – en moet dan ook heel serieus genomen worden. Zo leer ik tijdens een ongelooflijk interessante lezing van Mark Miras. Op een of andere manier zijn we dit in de huidige maatschappij blijkbaar vergeten en hebben we het gevoel dat we plezier moeten verdienen.
Het begint allemaal al met het feit dat we het in de huidige (Westerse?) maatschappij heel normaal vinden dat we vijf dagen moeten werken om twee dagen plezier te kunnen hebben. Net zoals we het heel normaal vinden dat we dat ritme een weekje of 48 per jaar herhalen voor een schamele 4 weken plezier in de vorm van vakantie. Het gaat echter verder dan dat en het begint al op heel jonge leeftijd. Zo moeten we eerst ons eten opeten voor we een toetje mogen en als we wat ouder zijn, is plezier maken streng verboden voor het huiswerk af is. Als ouders zijnde denken we dat we hiermee iets goeds doen, maar feitelijk versnellen we het ouderdomsproces van onze kinderen.
Dus heb ik – zoals altijd – de oplossing voor jullie. Draai het om! En dan bedoel ik niet dat je gelijk naar je baas moet rennen om te eisen dat je twee dagen wil werken (tegen een loon van vijf dagen), want dat loopt waarschijnlijk niet zo goed af. Nee, begin klein. Zit je kind met een zuur gezicht te kijken naar de zuurkool (met of zonder spekjes), ga dan geen stennis lopen schoppen, maar geef hem of haar dan eerst een toetje. Het lichaam maakt dopamine aan – wat zorgt voor een geluksgevoel – en met een lach op het gezicht schuift je kroost vervolgens de eerder zo verfoeide Hollandse pot naar binnen.
Heb je last van een writers block of merk je dat je schoolgaande dochter worstelt om haar aandacht bij haar huiswerk te houden, pak dan de hardloopschoenen (of benodigdheden voor welke sport je ook beoefent) en maak plezier samen. Naast dat het een heerlijk ouderkindmomentje is, komen er – terwijl je jezelf in het zweet werkt – ook estosteron, oestrogeen, cortisol, insuline, adrenaline en ‘gelukshormonen’ als endorfine, serotonine en dopamine vrij. Wanneer je vervolgens thuiskomt, opgeladen en helemaal opgewonden, schud jij zo dat verhaal uit je mouw en lijkt voor je kind die Stelling van Pythagoras plotseling appeltje eitje en ratelt die de hoofdsteden van alle provincies zo weer uit het hoofd op (want dat is uiteraard heel belangrijk).
Bedank me maar op je 100e verjaardag die je uiteraard nog steeds viert alsof je geen dag ouder dan 60 bent, want zoals het prachtige gezegde luidt: ‘we stoppen niet met spelen omdat we oud worden, maar worden oud omdat we stoppen met spelen.’ En we willen uiteindelijk allemaal jong blijven, dus zit er maar één ding op. Plezier maken, je hele leven zoveel mogelijk plezier maken!