Zonder ‘boefjes’ is er niets aan

‘Ik ben trots op je, vriend’, zijn (éen van) de laatste woorden van mijn moedertje wanneer ik afscheid van haar neem. Met dat trots doelde ze misschien wel een beetje op wie ik ben en mijn werk als schrijver, maar bovenal op het feit dat ik mijn (wijlen) ome Bart niet achterna ben gegaan. En geloof me, het had ook anders kunnen lopen.

Mijn ome Bart was namelijk een ‘boef’. Zo eentje die nog wel eens de gevangenis van binnen heeft gezien. En ik? Laten we het erop houden dat ik in mijn jonge jaren ook een ‘boefje’ was. Maar in tegenstelling tot mijn oom ben ik uiteindelijk nooit (echt) het foute pad opgegaan en heb ik mijn leven, via vele omwegen, uiteindelijk aardig op de rit gekregen. En ik denk – nee, ik weet eigenlijk wel – dat mijn moeder nu ze van boven (of onder) over ons waakt, nog steeds trots op me is.

Tot grote blijdschap van mijn moeder ben ik dus een ‘boefje’ gebleven en geen boef geworden. En een ‘boefje’ zal ik waarschijnlijk altijd blijven. Iemand die altijd een tikkeltje ondeugend is, de grenzen opzoekt (en er soms overheen gaat), geen uitdaging uit de weg gaat en het zichzelf – en zijn omgeving – soms een tikkeltje moeilijk maakt. Maar daar is niets mis mee. ‘Boefjes’ hebben namelijk een verhaal, weten hoe ze met tegenslagen om moeten gaan, kunnen (letterlijk en figuurlijk) tegen een stootje, blijven altijd lachen, immer positief en geven nooit op. Ik ben daarom ook ontzettend trots op al die ‘boefjes’ van weleer die tegen alle verwachtingen in zichzelf hebben weten te ontworstelen aan hun verleden en echt iets van hun leven hebben weten te maken.

Dat ‘boefje’ voor wiens toekomst niemand een stuiver gaf, maar die nu de lekkerste noten van Volendam en omstreken verkoopt en – nog belangrijker – dagelijks iedereen een lach op het gezicht tovert. Zo’n ‘boefje’ dat echt niet de makkelijkste jeugd heeft gehad, maar het roer om heeft gegooid en – naast dat hij een miljoenbedrijf runt – voetbaltraining geeft aan de kinderen en ze de aandacht geeft die hem waarschijnlijk nooit is gegeven.

Ik neem mijn petje af voor deze ‘boefjes’ gevolgd door een diepe buiging en hoop dat ze nooit zullen veranderen, maar altijd ‘boefjes’ zullen blijven. Zij geven het leven namelijk kleur en laten we eerlijk zijn; zonder ‘boefjes’ is er niets aan!