Ik wil het wel, maar het lukt niet. Ik krijg met alle macht mijn dekking niet meer omhoog en kan zelfs mijn lichaam er niet meer toe bewegen om de stoten die op me afkomen te ontwijken. Het is op, leeg…
Hoe vaak heb ik niet voor de televisie gestaan en vol onbegrip geschreeuwd naar die (kick)bokser. ‘Wat doe je nou? Hou je dekking hoog!’ En nu? Nu hangen mijn armen daar. Leeg. Op. Mijn geest wil wel, maar mijn lichaam volgt niet. Of misschien is de geest ook wel op. En dus incasseer ik gelaten de stoten die op me worden afgevuurd tot ik ietwat hersteld ben en kan counteren. Of in ieder geval mezelf weer op kan richten en focussen op het doel. En dat is zo min mogelijk klappen incasseren.
Het is precies waarvoor ik (weer) in training ben. Om het moment dat ik er echt helemaal doorheen zit zo ver mogelijk te verleggen. Om ervoor te zorgen dat ik fysiek en mentaal in staat ben om rechtop te blijven staan. Niet alleen in de dojo, maar ook in het echte leven. Want dat is tenslotte waar ik mezelf in de dojo op voorbereid. Niet om te vechten, maar om (mentale) klappen op te kunnen vangen en toch vooruit te blijven gaan. Om nooit op te geven, maar – als water – voort te bewegen en her en der wat stoten uit te delen in de vorm van de meest inspirerende verhalen.
Om ook als het even tegenzit – en ik flink wat klappen moet incasseren – gewoon door te gaan, wetende dat ik weer zal herstellen, mezelf op zal richten en, met dank aan mijn geweldige trainer/master, uiteindelijk het doel zal bereiken dat we voor ogen hebben. Zoals mijn trainer zou zeggen: ‘jij komt er wel!’
Bedankt voor deze mooie foto, heb hem even uit laten printen bij de nivo zodat ik m boven mn bed ken hangen.
Haha! Ieder zijn ding, zullen we maar zeggen!
ik heb er nog eentje uit laten printen en die heeft een plekje bemachtigd op mij wc, zo gaat het soms wat soepeler.
Groetjes Tom
Blij dat ik je van dienst kan zijn. Fijn weekend!