‘Poef en je bent zo tien jaar verder’

Velen van ons lopen rond met onvervulde dromen, maar vaak ontbreekt het aan dat kleine beetje lef om er écht voor te gaan. Sommigen gooien echter alle schroom van zich af en duiken in het diepe. Het roer gaat om en ze jagen hun droom na. In deze serie doen zij hun verhaal.

“Of ik ooit heb gedacht dat ik dit zou gaan doen?”, vraagt Brenda Tuijp (Kitte) zich hardop af. “Nee, maar ik wilde al wel heel lang iets anders. Iets waar ik echt zelf gelukkig van zou worden. Iets met kinderen – en dan geen kleine kinderen – is wat ik graag wilde en ik heb er ook heel veel tijd ingestoken om te ontdekken wat het dan precies zou moeten zijn. Beroepskeuzetesten en dat soort dingen om uiteindelijk een opleiding tot jongerencoach te doen en af te ronden. Vervolgens kwam plotseling deze vacature op mijn pad. Alsof het zo heeft moeten zijn.”

Brenda is sinds drie jaar werkzaam op de afdeling leerlingenzaken van het Don Bosco College, een middelbare school in Volendam. “Mijn hoofdzaak is het wel en wee van de kinderen alsook hun verzuim. Ik moet dus in de gaten houden of kinderen aanwezig zijn of dat ze ziek zijn en misschien wel spijbelen. Dan zoek ik ze een dag later op. Soms is er dan een reden voor – de ouders zijn bijvoorbeeld vergeten te bellen – en soms niet. Dan hangt daar een consequentie aan. Dus als ze me aan zien komen, voelen ze vaak al nattigheid.”

Humor

Je zou dus kunnen denken dat de meeste leerlingen Brenda niet echt lief vinden, maar naar eigen zeggen, valt dat best mee. “Er zullen er natuurlijk altijd een of twee zijn die me niet leuk vinden, maar dat hou je toch. Over het algemeen denk ik dat de overige leerlingen me wel aardig vinden. Zolang je ze benadert met een beetje humor, kom je een heel eind. Met mij kun je alle kanten op. Ik hou van een grapje en doe ook wel eens zo (ze doet haar hand voor haar ogen als teken dat ze ook wel eens iets door de vingers ziet, red.), maar ze moeten wel eerlijk zijn. Al zeggen ze gewoon dat ze echt geen zin hadden, kan ik daar gerust om lachen en ik vraag ze soms om hun allerbeste smoes te bedenken, maar ze moeten me niet ‘naaien’, even plat gezegd.”

Ze heeft inmiddels een vast contract en is dolgelukkig in haar nieuwe functie die ze veertig uur in de week bekleed. “Had ik het maar veel eerder gedaan, denk ik nu”, gaat de immer vrolijke dame verder. “Maar ja, je doet je MBO en studeert af. Mijn ouders waren heel trots, maar verder niet zo thuis in de wereld van de mogelijkheden die hierop volgen. Vanuit school werden wij destijds ook niet echt begeleid om door te gaan naar het HBO. Dus ging ik aan het werk. En het is niet zo dat ik ongelukkig was of zo. Ik heb altijd met plezier gewerkt. In de kroeg – waar ik mijn man heb ontmoet – en later bij de drogist, waar ik al mijn diploma’s voor heb. Tot ik kinderen kreeg en minder ben gaan werken. Want dat gaat nou eenmaal zo.”

Knagen

“Het is niet zo dat het moet, maar zoals ik zeg, het gaat gewoon zo. Je man kan ondertussen lekker groeien en jij… Minder hard. Daar sta ik niet achter – en mijn man ook niet, hoor – maar het liep wel zo en mijn man ging lekker. Niet expres, maar omdat het zo gaat. Ik ging dus drie dagen in de drogist werken en uiteindelijk ook nog twee ‘werkhuisjes’ erbij, want dat kon voor de kinderen uit en daarna.”

Uiteindelijk krijgt ze het gevoel dat er veel meer in haar zit en begint het te knagen. “Uiteindelijk heb ik dat thuis ook aangegeven, maar het leven gaat heel snel en je bent zo poef, tien jaar verder. Tien jaar waarin ik altijd gewoon gewerkt heb. Drie dagen met veel plezier – en in heel leuk team – in een kledingzaak, maar daarnaast ook nog twee werkhuisjes in Volendam, eentje in de Beemster en een in Purmerend in de avond. Altijd om de kinderen heen en om mijn man heen. Op dat moment was ik oprecht niet gelukkig en ben ik dus een opleiding gaan doen om uiteindelijk voor mezelf te kiezen.”

Carrière

Achteraf gezien zou Brenda het anders hebben gedaan. “Het vooral eerder hebben gedaan”, gaat ze verder. “En het kan ook, alleen had mijn man dan minder moeten werken. En dat had hij wellicht ook gedaan, maar het is eigenlijk nooit ter sprake gekomen. Omdat het – zoals ik al zei – zo ‘gewoon’ is dat de vrouw minder gaat werken. Ik weet echter zeker dat veel meer vrouwen zich hierin zullen herkennen. Die ook heel graag carrière hadden gemaakt, maar daar – net als ik – pas op latere leeftijd achter komen.”

Voor Brenda is het glas gelukkig altijd halfvol en spijt van haar keuzes heeft ze zeker niet. “Ik zie het leven altijd zonnig en een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd. Maar eerlijk is eerlijk, als ik het opnieuw kon doen, deed ik het anders. Ik probeer mijn dochter nu ook mee te geven dat het anders kan. Bij mij is het besef misschien wat later gekomen, maar ik ben anderzijds heel blij dat ik er veel voor de kinderen ben geweest en ze heb kunnen zien opgroeien tot wie ze nu zijn. Dat ik daar een wezenlijke bijdrage aan heb kunnen leveren. Daarnaast ben ik van overtuigd dat wanneer je lief bent voor jezelf en je medemens er vanzelf mooie dingen op je pad komen. Bij de een is dat alleen iets vroeger dan bij de ander”, besluit ze met een knipoog.

LS. Ben jij – of ken jij – iemand met een soortgelijk verhaal en wil je anderen inspireren, stuur me dan een PB. Ik kijk er naar uit om ook jouw verhaal met de wereld te delen!