Hij was een ‘laatbloeier’, zoals hij zelf aangeeft. Peter Tol. De immer vrolijke toptennisser van weleer. “Een laatbloeier, inderdaad, maar ik was vanaf mijn zesde al lid bij TV Dijkzicht. Samen met Maurice Steur de schrik van de vereniging, haha! We waren er dag en nacht en daagden verschillende generaties uit om het tegen ons op te nemen. Tot verdriet van een aantal oudgedienden op de club. Uiteindelijk brak ik op mijn zeventiende echt door en stond ik in mijn leeftijdscategorie achtste van Nederland. Dan doe je het wel aardig oké. Ik stond ook toen Top 100 van Nederland bij de senioren met dus slechts zeven leeftijdsgenoten boven me.”
Alles draait op dat moment om tennis en Peter volgt een opleiding aan het CIOS met een zogeheten topsportregeling. “Die kreeg ik omdat ik kon aantonen dat ik zo hoog stond op de Nederlandse ranglijst. Ik ging twee dagen naar school in Heerenveen en sliep een avond bij een gastgezin. Hierdoor was het voor mij mogelijk om woensdag tot en met zondag de hele dag te trainen.”
Noodlot
Een echt plan B is er op dat moment nog niet – vijf dagen studeren en een balletje ernaast slaan ziet hij niet zitten – dus besluit hij een paar jaar vol gas voor zijn tenniscarrière te gaan. “Vanuit de opleiding werd het traject uitgestippeld met daarnaast de mogelijkheid om onze tennistrainerdiploma’s te halen. Daarbij heb ik ook nog mijn conditietrainerlicenties en fitnesslicenties gehaald. Dus hoewel niet bewust, was ik toch bezig met een stukje back-up.”
Amper onderweg richting een profcarrière gooit een ernstig auto-ongeluk tijdens een tennistoernooi in Winschoten dus roet in het eten. Van de vijf inzittenden zijn er twee die lange tijd in coma terechtkomen, de andere drie komen er beter vanaf, waaronder dus Peter. Helemaal schadevrij is hij echter niet. “Ik was op dat moment geblesseerd en kwam daar om te trainen. Het noodlot sloeg echter toe en hoewel ik geen ernstige dingen had, heb ik ruim een jaar niet kunnen spelen vanwege ernstige kneuzingen waaronder aan mijn voet.”
Tennisleraar
De blessure komt op een cruciaal moment in zijn carrière en nadat Peter twee seizoenen niet voluit kan spelen, komt hij tot het besef dat de concurrentie hem voorbij is gestreefd. “Je gaat dan aan een ander leven ruiken en beseft dat je 19 jaar alles hebt gelaten voor tennis en dat het tijd wordt dat je aan een maatschappelijke carrière gaat werken. Ik was dan ook wel heel blij dat ik het CIOS ernaast deed en dat toen wat kon gaan intensiveren. Uiteindelijk was ik twintig toen ik afstudeerde. Ik ben overigens altijd blijven tennissen. Nooit afscheid genomen van de sport. Heb nog een paar jaar in het A-circuit gezeten, zelfs nog even in de Top 100 gestaan, maar op een gegeven moment wordt het steeds meer amateurniveau. En dat is prima. Ik doe het nog steeds met heel veel plezier.”
Hij gaat dan aan de slag als tennisleraar en begint bij Tennisschool De Kloek in Middenbeemster, om via Ronald van der Horst in Alkmaar bij zijn ‘eigen’ TV Dijkzicht in Volendam uit te komen. “Bij Dijkzicht had ik echt de missie om een topsportklimaat te creëren. We zijn daar ook echt een heel eind in geslaagd, maar op een gegeven moment zakte dat weg. Ook merkte ik, na het een aantal jaar vol overgave te hebben gedaan, dat ik een stukje uitdaging begon te missen. Iets dat ik als tennisleraar in Volendam niet meer kon behalen.”
‘Ze verklaarden me voor gek’
En dus gaat het roer om. Peter begint met een cursus tot sportmasseur, maar daar zal het niet bij blijven. “Dat wekte bij mij steeds meer interesse in het menselijk lichaam. Een interesse die er eigenlijk altijd wel is geweest. Dus ben ik de studie fysiotherapie gaan volgen. In deeltijd zodat ik daarnaast nog 25 tot 30 uur tennisles kon blijven geven. Vervolgens heb ik twee jaar lang het lesgeven en fysiotherapie gecombineerd. Dat was ook leuk, maar nadat ik begon aan een masterstudie geriatrie/gerontologie vond ik het wel het moment om afscheid te nemen van het tennisles geven. Dit viel precies gelijk met het moment dat meervoudig Nederlands kampioen tennis, Jasper Smit, terugkwam bij Dijkzicht en dus kon ik het stokje aan hem overdragen.”
Peter richt zich vanaf dat moment volledig op zijn carrière als fysiotherapeut. Hij begint bij Fysiotherapie De Garage alwaar hij – gedreven door zijn topsportmentaliteit – een bizarre hoeveelheid cursussen doet met maar een doel. Om uiteindelijk de praktijk over te nemen. “Cursussen gericht op de knie en wervelkolom, Dry Needling, Geriatrie, Medical Taping, Longrevalidatie-, Osteoperose-, Parkinson-, Hartrevalidatie-, Claudicatio intermittens- en neurorevalidatietherapeut. Ja, dan hebben we het meeste wel gehad, denk ik”, lacht Peter. “Collega’s verklaarden me altijd voor gek, maar dat is toch die topsportmentaliteit. Ik gaf ook echt aan dat mijn doel was om de zaak over te nemen.”
‘Oude liefde, roest niet’
En zo geschiedde. Sinds 2021 runt Peter de praktijk in de Papaverstraat in Volendam en bij Body Results. “We hebben de praktijd onlangs geheel gerenoveerd en die is helemaal toekomstbestendig en uitnodigend voor alle doelgroepen. We proberen alle facetten binnen de fysiotherapie aan te bieden. Om zo een totaalplaatje aan te kunnen bieden voor iedereen binnen onze gemeente en daarbuiten. Het is iets dat ik op dit moment echt met heel mijn ziel en zaligheid doe en waar ik – buiten mijn geweldige gezin – zowat al mijn tijd aan spendeer. Daarnaast heb ik het padellen opgepakt en direct twee toernooien op de club gewonnen. Ook sla ik uiteraard af en toe nog een balletje op de tennisbaan, want zoals ze zeggen; oude liefde, roest niet!”