Tijdens mijn hobby bij Grand Café De Botterwerf vraag ik aan een ouder stel of er nog een favoriet tussen de Botterproeverij – een plank met vijf lekkernijen – zit. De man in kwestie twijfelt geen moment en antwoordt direct: ‘mijn favoriet zit tegenover me.’
Van zo’n prachtig antwoord heb ik even niet terug. Hoeft ook niet, want een mooier had ik mezelf – als hardnekkig romanticus – niet kunnen wensen. Later op de avond raak ik in het voorbijgaan nog even met het stel in gesprek en de man vertelt met een lach op zijn gezicht dat het om de tweede leg gaat. ‘Maar we houden het al 24 jaar met elkaar uit’, voegt hij eraan toe terwijl ik een twinkeling in zijn ogen zie.
Na 24 jaar nog steeds zo gelukkig. Het is maar weinigen gegeven, maar wanneer ik om me heen kijk, ben ik geneigd te zeggen dat het vaak die eerder genoemde ‘tweede leg’ is die het meest succesvol is. En dan heb ik het niet alleen over de tijdsduur, maar vooral over de mate van geluk.
Ik ben namelijk van mening dat je jezelf in die eerste lange relatie – van 2/3 jaar of langer – (vaak, niet altijd) veel te veel verliest om de ander te ‘pleasen’. Je weet nog niet goed wat je wel wil, zeker niet wat je niet wil en gaat voorbij aan alle (donker)rode vlaggen om de relatie maar in stand te houden. Want, nu we al zo lang onderweg zijn, is het natuurlijk zonde om ermee te stoppen (meest gemaakte fout!) en dus kabbelen we 10, 20, 30 jaar doodongelukkig door…
Je durft niet meer te zeggen wat je echt denkt, want dan gaan alle alarmbellen af en wordt het weer hartstikke gezellig in huis met alle gevolgen van dien. En dus wis je maar een heel gedeelte van je persoonlijkheid uit angst dat hij of zijn boos op je wordt en jullie misschien wel uit elkaar gaan. Terwijl je diep van binnen weet dat dit misschien wel het allerbeste is wat je kan overkomen.
De sfeer in huis is helemaal kut, je bent blij als je even de deur uit kunt naar je vrienden (als dat al mag) waar je ze het ene na het andere excuus om je partners gedrag goed te praten. Zij weten echt wel beter en hebben niets dan goeds met je in petto. Toch sla je hun adviezen in de wind. En waarom? Om er na nog meer verspilde jaren achter te komen dat die tweede lange relatie je vaak veel beter afgaat.
Je staat inmiddels je ‘mannetje’, geeft duidelijk je grenzen aan en bewaakt deze ook heel duidelijk. Weet wat je wil en vooral wat je niet wil in en uit een relatie en hebt – je bent inmiddels weer een paar jaar ouder en wijzer – misschien een beetje je gezond verstand. Want dat is het eerste wat verdwijnt wanneer je verliefd bent en al helemaal als je – om het netjes te omschrijven – je hormonen de vrije loop laat.