Ik doe iets in de politiek, maar ben geen politicus (daar binnenkort meer over). Ik loop ook hard, maar ben geen hardloper. Het komt me niet zo natuurlijk aanwaaien als bijvoorbeeld een Keessie Buurman. Zo gracieus en sierlijk. Ik moet er echt keihard voor werken en dat laat dat stemmetje in mijn hoofd me dan ook luid en duidelijk weten.
Wanneer coach Bennet, of een van de andere coaches van de NIKE-app, me even in de steek laat, begint dat stemmetje in mijn hoofd – dat verdacht veel klinkt als ikzelf – te blaten. ‘Je gaat te hard’, ‘je gaat te langzaam’, ‘waarom ben je niet lekker thuisgebleven’ of ‘waarom loop je überhaupt?’ Alle opties passeren de revue. En dan hebben we het nog niet gehad over alle ‘akkefietjes’ die er die dag, week, maand, jaar en eigenlijk in mijn hele leven hebben plaatsgevonden.
Ja, ook die dwarrelen om de beurt weer richting de horizon en aangezien je tijdens het hardlopen – zeker als je alleen bent – geen plek hebt om te ‘schuilen’, mag je ze stuk voor stuk even lekker verwerken of een plekje geven. Ondertussen genietend van het asfalt – of liever nog het strand of de duinen – dat onder je voeten doorschiet en de kilometers die zich tergend langzaam optellen.
Maar soms, heel soms, ben je even helemaal van de wereld. De geluiden van de voorbijrazende auto’s verstommen, kleuren vervagen en zelfs het stemmetje in je hoofd heeft even besloten om zich koest te houden. Een goede vriend van me omschreef hardlopen als vorm van meditatie. Ik heb het nooit zo ervaren, maar dit moment – dit ene moment – voelt het inderdaad even zo.
Want ik ben echt even minutenlang ‘van de wereld’ – iets wat wellicht als de ultieme vorm van meditatie beschouwd kan worden – en word wakker aan de andere kant van de weg. Om vervolgens te beseffen dat ik de verkeerde afslag heb genomen.
Ik heb er hardop om moeten lachen…