Als ik mezelf een weg door de regen worstel tijdens een van mijn hardloopavonturen loop ik een hond en zijn baasje tegemoet. Het baasje diep verscholen onder een paraplu en het hondje in de stromende regen. Ik hoor het arme beestje nog denken: ‘Wat een klootzak, hij blijft lekker droog en ik loop hier met smerige poten in de prut in dit hondenweer.’ Dat denk ik, tenminste…
Maar eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik niet weet wat dat arme beestje op zo’n moment denkt. Het lijkt me gewoon logisch. Ik bedoel, niemand kan mij vertellen dat dat lieve beestje het leuk vindt om in de stortregen zijn behoefte te doen in een modderpoel terwijl zijn baasje van een afstandje toekijkt van onder de paraplu.
We zullen het echter nooit zeker weten. Of nooit… Ik hoop stiekem dat er ooit een ‘amazing discovery’ wordt gedaan die het mogelijk maakt dat we de gedachten kunnen lezen van dieren. Dat een genie – a la Elon Musk – iets uitvindt waardoor je kunt horen wat jouw lieve Max (schijnt een populaire hondennaam te zijn) nou denkt wanneer hij onafgebroken achter zijn eigen staart aan sprint.
Dat je – in de trant van Huisdierengeheimen (fantastische films!) – plotseling het Paard van Sinterklaas hoort hinniken als de Goedheiligman op zijn rug klimt en dat het dan klinkt als: ‘Tjeeezus, die ouwe mag wel eens een paar uurtjes op de hometrainer gaan zitten.’
Of dat Misty de huiskater op de vensterbank ligt te gluren naar de buurvrouw die zich ontdoet van haar kleding en het opeens klinkt: ‘WOWIE! Die heeft lekkere…’ en je hem nog net op tijd weet te wijzen op het feit dat er kinderen in de kamer zijn. Hij kan er smakelijk om lachen.
En ik ook. Al is het alleen maar om de gedachte. En tot het zover is, vul ik zelf maar in wat ik denk dat die geweldige dieren nou zo denken. Want dat dieren geweldig zijn, daar kunnen we het toch wel allemaal over eens zijn. Denk ik…