Relatiespijt, prikspijt, spijt van gemiste kansen, spijt dat men niet trouw aan zichzelf is gebleven, spijt zichzelf te veel weggecijferd te hebben, spijt zichzelf niet genoeg te h hebben uitgesproken. Het zijn een aantal redenen die tegenwoordig naar voren komen als mensen gevraagd wordt of ze ergens spijt van hebben. Maar ik vraag mezelf wel eens af, zou iemand wel eens spijt hebben dat ze ooit kinderen hebben gekregen?
Hoewel ik ze – zeker nadat ze me (zoals vannacht) wederom een hele nacht wakker hebben gehouden – wel eens achter het behang kan plakken, heb ik geen moment spijt van het feit dat ik kinderen heb gekregen. Ze zijn het licht in mijn leven en (zeker de eerste) waarschijnlijk ook de reden dat ik nog leef. Zorgen heb ik echter wel. Over hun toekomst in een wereld die er – naar mijn bescheiden mening – niet echt veel mooier op wordt. Maar spijt, nee.
En toch vraag ik mezelf af of er mensen zijn die echt spijt hebben dat ze ooit kinderen hebben gekregen. Zou kunnen hè? En als ze al zo denken, zou er dan iemand zijn die hier ook daadwerkelijk voor uit durft te komen? Zouden de ouders van een zekere Mark R. (zijn vader is inmiddels overleden) – die nadat hij eerst ons land naar de vernieling heeft geholpen, nu heel Europa ten gronde wil richten – zich nooit eens achter de oren hebben gekrabd? Zouden ze nooit eens bij zichzelf gedacht hebben: ‘wellicht had het beter geweest als we toch een condoom hadden gebruikt?’
Of is de liefde voor een kind echt altijd onvoorwaardelijk? Wie het weet, mag het zeggen…