Wanneer ik kijk naar een reportage over hoe de moderne man eruit moet zien en zich vooral moet gedragen, denk ik bij mezelf: dat ben ik. Ik voldoe namelijk aan zowat alle voorwaarden. Al zal mijn ‘gouwe buurvrouw’ het er uiteraard niet mee eens zijn.
Nog niet zo heel lang geleden – een generatie voor ons – wordt er nog verwacht dat de mannen zorgen voor de kostwinning. Dat ze daardoor nooit thuis zijn en hierdoor de kinderen zelden zien, maakt niet uit. Over emoties wordt niet gepraat en ‘we’ zijn vooral sterk en stoer. Zeker naar de buitenwereld toe.
Das wahr einmal, klinkt het dan in goed Fries. Of zoals Bob Dylan – zijn prachtige levensverhaal draait momenteel in de bioscopen – het zo mooi bezong: ‘Times They Are A Changing.’ De moderne man is/werkt namelijk (vaker) thuis √, ontfermt zich over de kinderen √, kookt regelmatig √, doet huishoudelijke taken √, brengt de vuilnis weg √, toont zijn emoties √, kleedt zich netjes, verzorgt zich goed, maar is bovenal nog steeds stoer en sterk √.
Oké, ik voldoe niet aan alle voorwaarden, maar hé – 7 van de 9 goed – ik doe het ervoor. Alhoewel, nu ik er zo over nadenk, betekent ‘een moderne man’ zijn eigenlijk dat je steeds meer vrouw wordt of in ieder geval over een flink portie vrouwelijke hormonen beschikt √. En dat zet me aan het denken…
Want waar gaat dit uiteindelijk naar toe? Hoe ziet de man van de toekomst eruit? Gaan we de rollen helemaal omdraaien? Wordt de vrouw straks de stoere hoeder van het gezin en trekt de man uiteindelijk het rokje aan (even overdreven gezegd)? Mijn vrouw doet in ieder geval alvast aan kickboksen, dus we zijn op de goede weg. En ik? Ik werk mezelf te pletter, draag bij in het huishouden en zorg voor de kinderen. Ik lijk wel een vrouw!
Of een moderne man. Net jullie willen…