In het leven hebben bepaalde dingen prioriteit. Voor mij zijn dat absoluut mijn kinderen, mijn vrouw, familie, vrienden, mijn carrière als schrijver, hardlopen/sporten en daarnaast gun ik anderen ook nog wat tijd. Het is echter onmogelijk om al deze dingen tegelijkertijd aandacht te geven. En dus vergt het een hoop gedraai aan knoppen, de knoppen van het leven.
Want wat geef je voorrang, wat heeft op dat moment jouw prioriteit. Geef je het ene te lang aandacht raak je het ander weer even kwijt.
De creativiteit is alom aanwezig, de klussen stromen gestaag binnen, dromen lijken uit te komen en dus vergeet ik soms even de wereld om me heen. Tot de realiteit – in de vorm van een prachtig 1-jarig meisje – me inhaalt, mijn laptop dichtklapt en wil zeggen, ‘nu even niet papa, doe maar zo meteen’.
Daar dient het eerste interne conflict zich direct al aan. Want waar ik vervolgens mijn kinderen stijf tegen me aan houdt, moet ik iets anders (tijdelijk) laten gaan.
Om er – als ‘oudere papa’ – voor de kinderen te kunnen zijn, moet ik echter ook goed voor mezelf zorgen. En daarom loop ik minimaal vijf dagen in de week hard, wat goed is voor lijf en leden. Een geweldig gevoel om te merken dat ik steeds sneller en fitter word, maar het vergt veel tijd die ik niet aan de andere prioriteiten kan besteden.
En dus ben ik momenteel in optimale conditie en vult mijn bankrekening zich eindelijk een beetje aan. Maar er zijn nog wel wat mensen die ik niet in de kou kan laten staan.
Om mijn gezin te onderhouden en omdat het leven steeds duurder wordt, is er toch echt geld nodig. Ik werk mezelf daarom al geruime tijd een slag in de rondte zonder dat mijn vrouw er iets van zegt. Dus verschijnt de laptop – of telefoon – meer dan ik zou willen op tafel en is er niemand die vreemd opkijkt als ‘papa’ zijn prioriteit even verlegt.
Die High Five relatie gaat inmiddels wel een beetje vervelen en dus gaat er wat meer tijd naar mijn vrouw. Tot een van mijn vrienden me de hand schudt en met een lach op zijn gezicht vraagt: ‘ken ik jou?’
Het is een continue strijd voor papa’s spaarzame tijd, die hij moet verdelen over vele schijven, met voorop z’n lieve, kleine meid(en). Maar goed, het schrijven zal ook door moeten gaan en dus gaat daar een groot deel van mijn tijd aan op. Tot het moment waarop mijn lieve kleine meid weer zegt: ‘stop’!
Dan leg ik alles weer even opzij, zijn mijn kinderen weer even blij. Kan de hele wereld om mijn aandacht gaan schreeuwen, maar mogen ze aansluiten. Daar achter in de rij!