Angst, angst, angst, angst, angst, angst, angst, angst, angst, angst, angst, angst, angst, angst, angst, angst, angst, angst, angst, angst, angst, angst, angst, angst, angst, angst, angst, angst, angst, angst, angst, angst, angst, angst, angst, angst, angst…
Tegenwoordig lijden jongeren aan klimaatstress. Ik verzin het niet. Klimaatstress. Terwijl als je de trackrecord van de Nostradamussen van deze wereld er voor het gemak even bijpakt, je nou niet direct in de stress hoeft te schieten. In de jaren ’70 is het de naderende ijstijd die de wereldbevolking vooral de stuipen op het lijf moet jagen, maar dat hebben ze later weer veranderd in opwarming van de aarde. Als ook die vlieger niet opgaat, besluiten ze het maar op ‘klimaatverandering’ te gooien. Daar kun je tenslotte alle kanten mee op.
Het ijs op de Noordpool zou verdwijnen en dat op de Zuidpool uiteraard ook – er is het afgelopen decennia een skriljard kubieke meter ijs bijgegroeid – en de oliehandel is vanaf 1943 al (binnenkort) aan haar laatste vaatje toe (ra, ra, hoe drijven we de prijs op). Het groeiende gat in de ozonlaag in de jaren ’80 gevolgd door een lekker zuur plensbuitje op z’n tijd en we hebben ook nog smeltende ijskappen en extreme zeespiegelstijging voorbij zien komen. En dat allemaal alleen al in de paar decennia die ik op deze aardkloot rondhuppel. Al sinds het begin van de jaartelling na Christus – en waarschijnlijk ver daarvoor – wordt de mensheid bang gemaakt voor het naderende einde der tijden. In den beginne veelal gevoed vanuit religieuze hoek en tegenwoordig voornamelijk vanuit klimaatreligieuze hoek en de regering doet uiteraard ook graag een duit in het zakje. En die komt dan uiteraard weer uit de zak van de belastingbetaler.
Behalve de klimaathysterie hebben we niet zo heel lang geleden (ik weet het, je mag het er niet meer over hebben) een nietszeggend virus gehad dat de hele wereld om zou leggen en hebben ‘we’ in allerijl een skriljard overgemaakt naar de farmaceutische industrie om er een vaccin en vervolgens een boostertje of acht in te laten schieten. Nu het grootste deel van de bevolking (er zitten nog wat diehards tussen) erachter is gekomen dat dit de grootste oplichterij ooit is geweest, moet er weer wat nieuws bedacht worden en is die ‘boze man uit het oosten’ plotseling – voor de zoveelste keer – van plan om de wereld te veroveren. Dus reserveert onze regering (die uiteraard het beste met ons voor heeft) alvast een paar miljard van ons zuurverdiende belastinggeld om deze ‘vijand’ het hoofd te bieden.
Gezien het slagingspercentage van de eerdere apocalyptische voorspellingen ben ik niet van plan om ook maar een tientje van mijn zuurverdiende geld in te zetten op het feit dat deze voorspelling wel uit gaat komen. Bij sommigen zit de angst er echter weer goed in. En dat is natuurlijk de hele bedoeling. Angst levert namelijk geld op. Het is simpelweg een businesscase. En een lucratieve ook nog eens. Tenzij we gewoon collectief besluiten om – net als ik – nergens meer bang voor te zijn. Niet voor kometen die ieder moment uit de lucht kunnen vallen, niet voor natte voeten of de opwarming van de aarde, gewoon nergens voor. Alhoewel, nergens voor. Die tandarts zal nooit mijn vriend worden. Dat blijft toch een dingetje. Wellicht helpt het als ik nog meer zorgverzekering ga betalen. Je weet maar nooit…