Dieses kleine Phantom

Wanneer ik mijn fiets parkeer voor mijn hobby bij De Botterwerf – op zo’n 2,4 kilometer van mijn huis – weet ik zeker dat ik de kleine prinses hoor huilen. Of janken is het meer. Ik kijk ook verschrikt achter me. Om er uiteraard achter te komen dat er helemaal niemand achter me staat. Laat staan een krijsende baby.

Ik denk dat alle (nieuwbakken) ouders dit wel herkennen. Zo’n ‘fantoomhuiltje’. Dat je denkt dat je echt gek bent geworden. Dat je jezelf op een of andere manier niet meer los kan worstelen van het gehuil van die kleine baby en het je overal achtervolgt. In de supermarkt, op de tennisbaan, tijdens het vissen en ja, zelfs op je werk. Je staat ermee op en je gaat ermee naar bed en als je dan denkt dat je even tot rust kan komen op je werk, komt er wel eens of andere ‘pufclub’ een kopje koffiedrinken om even bij te kletsen. Uiteraard inclusief een baby of tien die na verloop tijd in stereo beginnen te huilen. Of janken is het meer.

Gelukkig krijg je er zooooveel voor terug en werkt de natuur nog steeds volgens mysterieuze wijze. Want, zo liet mijn buurvrouw (ook voorzien van twee jonge kinderen) onlangs weten, begint dat kleine spookje, of dieses kleine Phantom, na een weekje of zes – als je jezelf zo langzamerhand begint af te vragen of het ooit nog stopt en vooral waarom je ooit aan die derde bent begonnen – spontaan te lachen. En niet per ongeluk, maar echt hardop lachen. En dan ben je plotseling alles weer vergeten.

Kan ze er rustig nog wat gilletjes uitgooien – het liefst midden in de nacht – of spontaan beginnen te pissen als je net de pamper af hebt gedaan en nog net geen nieuwe hebt gepakt. Dan kan er best nog een ‘tot het nekje’ (de liefhebbers weten precies wat ik bedoel) bij en geniet je ervan als ze de inhoud van haar buikje – wanneer ze net een half uur aan twee borsten heeft gehangen – even over jouw rug retourneert. Dat lachje, een lach van een pasgeboren baby, is namelijk officieel het mooist wat er bestaat op deze wereld en omstreken.