Ik heb het mezelf jaren afgevraagd, erover verwonderd ook – er ooit al eens een blog aan gewijd – maar tot voor kort zonder succes. Ik kon maar geen vrede hebben met de antwoorden die ik vond op deze alomvattende vraag. Tot nu…
De grote ‘filosofen’ op deze wereld hebben allen een poging gedaan me te overtuigen van de definitie van echte liefde. Wijlen André Hazes beweert tot vergeven er ook bij hoort en aldus Paul de Leeuw is het meer dan houden van. Xander de Buisonjé geeft aan dat ‘bij jou zijn, dan alles is wat ik moet willen’. Het zal vast ook onverwoestbaar zijn, geen illusie met soms wat ruzie, maar dat ligt (sorry, Martin Morero) veel te erg voor de hand.
Het antwoord dat Wikipedia geeft – ‘liefde is diepe acceptatie van en genegenheid voor, welgezindheid tot of toewijding voor een ander, of eventueel zichzelf’ – overtuigt ook al niet echt. Dat een psycholoog komt met de uitleg dat ‘liefde een diepe, blijvende connectie met iemand die verder gaat dan alleen aantrekkingskracht is, het zal allemaal wel.
Dat liefde betekent ‘dat je elkaar begrijpt, respecteert en altijd voor elkaar klaarstaat, ook als het even tegenzit’, raad je de koekoek. Een ‘constant gevoel dat door je ziel, geest en lichaam reist.’ Prachtig allemaal en er zal best overal een kern van waarheid in zitten.
Maar échte liefde, dat is je vrouw – na bijna 30 jaar samen – op haar verjaardag nog steeds een heerlijke ‘kneep in haar billen’ (willen) geven. Dat ik daar niet eerder aan heb gedacht…