Terwijl moeder en dochter genieten van een kopje koffie in Grand Café De Botterwerf halen ze nietsvermoedend hun agenda’s tevoorschijn om wat afspraken in te plannen. Wanneer ik langs loop, verschijnt er een brede lach op mijn gezicht en merk ik heel achteloos op: ‘toch een generatiekloofje, hè?’
Even kijken de dames wat beduusd op, maar op het moment dat ze beseffen waar ik op doel, schieten ze beiden in de lach. Volledig onbewust heeft moeder namelijk een ‘ouderwetse’ papieren agenda – inclusief pen – gepakt, terwijl dochterlief haar smartphone als agenda gebruikt. Moeders haalt nog snel – vol trots – haar mobiele telefoon uit haar tas om te laten zien dat ze toch echt wel met haar tijd meegaat en ik? Ik vind het geweldig!
De agenda’s zijn tekenend voor hoever we zijn gekomen in de (misschien) twintig jaar die er zit tussen moeder en dochter. Waar moeder nog is opgegroeid met pen en papier en daar – getuige haar agenda – nog steeds veel waarde aan hecht, heeft haar dochter de technologische ontwikkeling in volle glorie meegemaakt en het zich eigen gemaakt.
Een ontwikkeling die in de (pak ‘em beet) twintig jaar die de beide lieve dames van elkaar schelen een enorme sprong heeft gemaakt. Waar moeders namelijk vast blijft houden aan de papieren agenda, zijn we vanaf de jaren ’90 van de Super Nintendo, naar de PlayStation gegaan. Hebben de overgang van de videoband naar dvd’s meegemaakt en ook het verdwijnen hiervan toen de streamingsdiensten haar intrede deden. We stuurden de eerste sms’jes die inmiddels alweer plaats hebben gemaakt voor de appjes en niet te vergeten waren we getuige van de opkomst en ondergang van de WOKE-ideologie waarbij de geldverslindende Green Deal spoedig zal volgen. Er is echter een ding wat ons maar niet lijkt te lukken…
Gewoon samenleven in vrede. Hoe moeilijk kan het nou zijn?
Ik denk dat we vroeger meer tijd hadden voor elkaar ,al dat moderne en toch minder tijd ,ik vindt deze tijd armoe ,sorry jan
Wat een leuke blog. Het was erg leuk. de juf van het zoontje van mijn dochter, mijn kleinzoon, die in Purmerend op school zit , want daar wonen wij, herkende zijn mamma. De juf komt uit Volendam.
Dank u, Ineke. Waardeer het ontzettend!