Fuck Netflix!

De stralende blik in haar ogen als ze plaatsneemt in de VIP-stoel waar ze helemaal in verdwijnt. De popcorn en Fristi in de aanslag en helemaal klaar voor haar debuut in de bioscoop. De plek waar ik zo vaak ben geweest en de mooiste films op het grote, witte doek heb gezien. Maar waarvan ik mezelf afvraag of de volgende generatie deze ervaring ook nog zal kennen. En dat is allemaal de schuld van…  

Precies! Netflix dus! Het begint al op het moment dat deze verfoeilijke streamingsdienst mijn geliefde videotheek de nek omdraait. Ik kwam er als klein jongetje al en ben er zowat groot geworden. Snuffelend tussen de kinderfilms bij HiFi, waar die grote, vrolijke meneer (de helaas veel te vroeg overleden Jaap Buys) altijd rokend achter de toonbank staat. Al snuffelend tussen de kinderfilms – later de komedies en zelfs thrillers – zie ik dat ze de films voor de papa’s (en mama’s) ondertussen in een apart tasje doen. Voor vijf gulden (even uit mijn hoofd) huur je een film en die moet je dan de dag erna weer terugbrengen om een boete te voorkomen. Ik ben nog wel eens te laat en moet zeggen dat Alice het vaak door de vingers heeft gezien. De videotheek is meer dan een plek waar je films huurt. Het is een soort tweede thuis. Waar de mannen – het zijn in mijn herinnering vooral mannen – niet alleen komen om een videoband (of later DVD) te huren, maar vooral voor de gezelligheid. Een kopje koffie bij Jaap (en later ook Alice en Aloys) aan de toonbank en een ouwehoertje met iedereen die op dat moment over de drempel stapt. En dat is zowat het hele dorp. Je gaat niet ‘effe’ een film halen, maar het is een uitje en wanneer je weer in huis bent, roep je de hele familie erbij. De chips en fris wordt klaargezet en samen wordt de film in een keer uitgekeken. In één keer, hè. Zonder onderbrekingen. Magische momenten.

Die momenten die we ook beleven in de bioscoop. Waar je als klein kind voor het eerst komt. In dan nog de Metro bioscoop in Purmerend. Een ‘wereldreis’ in de gouden Ford Escort van vaders. Je kijkt er de hele week al uit naar de emmer zoute popcorn en de enorme beker cola die je uiteraard voor de film begint al op hebt. Soms mag je een paar vriendjes meenemen en dan is het helemaal feest. De bioscoop is ook een uitje dat vaste prik is als je ‘op date’ gaat met je vriendin. In eerste instantie nog met de bus en later – na je achttiende – mag je de auto van moeders lenen. De auto parkeren in de parkeergarage (duurder dan de film) en dan hand in hand door de stad op zoek naar een leuk restaurantje. Na het eten ruim op tijd naar Tuschinski – een écht theater – waar je plaats neemt in de foyer of als het druk is op de trap. Samen in de Love Seats een of andere zwijmelfilm kijken waarbij je meer oog voor elkaar hebt dan voor hetgeen zich afspeelt op het witte doek en helemaal verliefd weer terug naar huis. Onderweg kletsend over hoe geweldig de film was. Magische momenten.

Waar de videotheek helaas al verdwenen is, hoop ik dus dat we de magie van het theater nooit zullen verliezen. Dat we zo nu en dan de moeite zullen nemen op uit die bank te komen en Netflix even te laten voor wat het is. Onze mooiste pak – of bioscooptrainingspak – aantrekken en er weer echt een uitje van zullen maken. Een hele avond samen erop uit. Kletsen over van alles en nog wat, met alleen oog voor elkaar en als afsluiter een blockbuster (of zwijmelfilm). Laten we dat minimaal een keer per jaar doen het komende jaar. Zo lang het nog kan. Zolang Netflix nog niet alles verpest heeft. Fuck Netflix!