Hoewel sommigen het niet kunnen geloven – en ik zelf het niet wil geloven – ben ik inmiddels de veertig al geruime tijd gepasseerd. En een van de dingen die leuk is aan deze leeftijd is dat de kinderen van mijn generatiegenoten nu plotseling ‘groot’ zijn. Dat ze zichzelf van de een op de andere dag voorstellen als je collega. En wat helemaal leuk is, is dat je bij sommigen de vraag: ‘van wie bih jij er ientje’ gewoon kunt overslaan.
Die lijken dusdanig veel op hun vader of moeder dat ik mezelf afvraag of ik terug ben gegaan in de tijd en weer zestien ben. Tot ik in de spiegel kijk en besef dat dit toch echt niet het geval is. En gelukkig maar. Want ik moet er toch niet aan denken dat ik al die fouten die ik heb gemaakt weer opnieuw moet maken, maar dan met de nieuwe generatie (GenZ).
Dat ik met Stan Pedel (jazeker, de zoon van) naar een wedstrijd van FC Volendam moet kijken ergens in Maastricht met een graadje of drie onder nul, warm bier en dan na 90 minuten kijk op het scorebord waar nog steeds de brilstand prijkt. Of met Kyle Guyt (ze hadden hem beter Verhoeven kunnen noemen) vier dagen ‘te kermis’ en dat dan blijkt dat hij net zoveel kan drinken als zijn ome Jan en ik dus dinsdagochtend wakker word zonder enkel besef wat ik de dagen ervoor heb uitgespookt.
Met Shen de Haan aan de karaoke in de Piano Bar – of Drinkzz heet dat tegenwoordig, geloof ik – om erachter te komen dat we toch niet zo goed kunnen zingen als zijn pa en in de huidige tijd met smartphones ons voor eeuwig voor lul zetten. Met Marley Kras door de platenkast van zijn vader speuren om te realiseren dat vroeger inderdaad alles beter was en dat Spotify misschien toch niet zo’n uitvinding is aangezien er niets gaat boven het gevoel van een échte elpee in je handen.
Of op scheidsrechterscursus met Stan Veerman en al snel beseffen dat we zijn vaders ‘legacy’ als scheidsrechter toch nooit zullen overtreffen en dus zetten we het maar weer op een zuipen in de kantine. Ik moet er toch niet aan denken en laat het met alle liefde over aan de jeugd van tegenwoordig. Om vervolgens – terwijl ik op zaterdagavond onderuitgezakt zit op de bank met twee kinderen op mijn hoofd – Danny Glover te quoten: ‘I’m too old for this shit.’
Ook al zouden jullie het niet zeggen. Uiteraard…