Het was qua gezondheid wellicht niet het beste begin van een week dit jaar. Voel me al een paar dagen grieperig en heb daarom besloten om de eerste twee dagen van deze week de hardloopschoenen in de kast te laten. En waar je jezelf – wanneer je jezelf ziek voelt – eigenlijk tegoed zou moeten doen aan gezonde voeding en dito vloeistoffen, heb ik juist dan behoefte aan slecht eten. En zoals altijd vraag ik mezelf dan af: waarom?
Dus ga ik voor mijn trouwe lezers maar weer even op onderzoek uit. Waarom hebben we – en een rondvraag heeft uitgewezen dat ik niet de enige ben – behoefte aan ‘comfort food’ (broodjes hagelslag en dat Snickertje dat over is van Sint-Maarten) als we ziek zijn? In eerste instantie, zoals het woord aan al aangeeft, omdat we op zoek zijn naar comfort. Een makkelijke manier om zo snel mogelijk zoveel mogelijk vetten, suikers en eiwitten tot ons te nemen. Dus hoewel het zeker niet handig is om het langdurig te doen – voorbeelden te over (ik noem geen namen) – is het wel een goede kortetermijnoplossing om voldoende energie bij te tanken zonder dat je veel hoeft te eten.
En als je daar dan toch ligt, met de kinderen uiteraard op je kop, heb je tijd om wat films en series te kijken. En wat voor eten geldt, gaat op dan ook voor films of series. Als ik ziek ben, heb ik geen zin in ‘zware kost’ en grijp ik al snel weer terug naar ‘junkfood’ in de vorm van series als How I Met Your Mother (die ik eeuwig kan kijken) en voor de honderdste keer (jawel!) Home Alone samen met de prinses. En ook hier vraag ik mezelf dan weer af, waarom?
Nou eigenlijk om dezelfde redenen. Het steeds weer opnieuw kijken van een verhaal kan comfort en vertrouwen bieden. Iets waar je behoefte aan hebt als je jezelf ziek, zwak en misselijk voelt. Daarbij vereist het kijken van film die je van binnen en van buiten kent – en bijna tot op de letter kunt naspelen – minder mentale inspanning. Het zorgt tevens voor positieve gevoelens en maakt dus dopamine aan. Hierdoor voel je jezelf na – en tijdens – het kijken een stukje fijner. En tot slot biedt het steeds opnieuw kijken van een film een veilige omgeving waarin je jezelf samen met de kinderen kunt verliezen. Wordt het uiteindelijk een traditie en tradities zijn er om in ere te houden.
En dus gaan morgen die hardloopschoenen weer aan, want dat begint inmiddels ook traditie te worden. Daarbij, Strava ziet alles en de Sensei kent geen mededogen. Wish me luck!