Om je in het buitenland te wanen. Je gaat gewoon naar de gemiddelde grote stad en de culturen vliegen je om de oren. Zo ook tijdens ons bezoekje aan Eindhoven alwaar we vanavond de verrichtingen van onze dorpsgenoot – en momenteel beste speler van de Eredivisie – Joey Veerman gade mogen slaan.
En dan heb ik het niet over de culturen op het veld, hè? De tijd dat we elf ‘Hollandse jongens’ tussen de lijnen zagen, ligt al mijlenver achter ons. Nee, gewoon zodra we het hotel uitlopen. Alwaar ik word omgeven door mensen met aktetassen, van die grote koptelefoons op (met elkaar praten, is geen optie meer), druk telefonerend (dat denk ik, althans) in een taal die iets wegheeft van Nederlands, maar het kan ook zomaar Scandinavisch zijn. Ik kan het in ieder geval niet helemaal plaatsen.
Eenmaal in de supermarkt hoor ik Arabisch, Engels en ik zweer dat ik ook een vleugje Russisch hoor tussen de bedrijven door. De winkels luisteren naar namen als Charlie Petit, Bijou Brigitte, Necmi Hair Design, La Semolina, Victor Giglio en veel meer ‘Mediterraanse’ uitspattingen afgewisseld met de Oer-Hollandse Bierbrigadier, Het Snabbeltje, De Chocolademeisjes en het Kookpunt.
De kruideniers van weleer zijn veranderd in internationale supermarkten die luisteren naar namen als Indian Food Store, Polo Smak, Amazing Sang Lee, A Kang Troesoe en Amazing Oriental en de slagerijen en cafetaria’s herken je aan namen die beginnen met Halal, Kapsalon, Food Market of iWok&Go. Als ik niet beter zou weten, zou ik denken dat ik mezelf in een of andere metropool ben beland, maar het is gewoon op iets meer dan anderhalf uur rijden van de plek waar ik ben opgegroeid.
En weet je wat het allermooiste is, ik vind het prachtig. Die mengelmoes aan mensen, culturen en idealen. Zo lang iedereen gewoon zijn steentje bijdraagt en een beetje vriendelijk is tegen elkaar hoor je mij nergens over. Maar dat schijnt blijkbaar toch nog lastig te zijn. Dus zullen jullie de komende tijd vast nog weleens van me horen. Allergie voor onrecht en zo. Blijft toch een dingetje…